Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Αριστερά: ενότητα στις πολεμικές τέχνες
Η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα έχει κάποια σχέση με τον ιστορικό ευατό της;
Είναι το ίδιο πράγμα να είσαι εξόριστος στη Μακρόνησο με το να είσαι φιλοξενούμενος σε μια εκπομπή του Πρετεντέρη;
Εχει κάποια σχέση η πείνα της παρανομίας με τον εξασφαλισμένο μισθό του επαγγελματικού στελέχους του κόμματος; Είναι το ίδιο πράγμα να απολύεσαι για τις ιδέες σου με το να διορίζεσαι για τις ιδέες σου σε κάποιο κόμμα ή σε κάποιον δήμο της Αριστεράς;
Και τελικά ποια είναι η Αριστερά; Το ιστορικό ΚΚΕ; Η Ανανέωσή του με τη μορφή της διάσπασης του ΚΚΕ εσωτερικού που απέδωσε ΣΥΝ και ΑΚΟΑ; Είναι οι δολοφόνοι των εργαζομένων της Marfin; Είναι οι αναρχικοί της τυφλής και άσκοπης βίας; Είναι το ΠΑΣΟΚ που κάποια εποχή διεκδικούσε το ΕΑΜ και σήμερα είναι κυβέρνηση Κουίσλινγκ; Υπάρχουν ακόμα και πολλά άλλα ερωτηματικά που δεν τα επινοώ, αλλά απλά τα συλλέγω από αυτά που ακούω.
Υπάρχει μια ιστορική Αριστερά και μια φαντασιακή Αριστερά. Αν πάρουμε σαν σημείο εκκίνησης αυτού του ιστορικού φαινομένου τη Γαλλική Επανάσταση και ακολουθήσουμε το ταξίδι της στους δύο προηγούμενους αιώνες, θα παρατηρήσουμε θαυμαστά πράγματα και απαίσιους ολοκληρωτισμούς που στοίχισαν τις ζωές πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων. Ολα αυτά βέβαια στο όνομα της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Οπου η Αριστερά έγινε εξουσία, δημιούργησε κράτος και καπιταλισμό. Μιλάω για τον κομμουνισμό τύπου ΕΣΣΔ. Οπου παρέμεινε μαχητικό κίνημα στο πλαίσιο του καπιταλισμού επέτυχε θριάμβους και προχώρησε τον πολιτισμό. Αναφέρομαι κυρίως στις δυτικές χώρες μετά τη συντριβή του ναζισμού. Στη σημερινή εποχή της επανάστασης των καπιταλιστών, όλα όσα κατακτήθηκαν αναιρούνται. Το κεφάλαιο που έκανε τους δύο παγκόσμιους πολέμους τώρα βρίσκεται σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Στόχος το άπληστο κέρδος. Εχθρός η εργασία και το περιβάλλον. Και αυτό σημαίνει: αντί να ζούμε σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι ζούμε σε έναν πλανήτη που καταστρέφεται με αργότερους ρυθμούς, αλλά θα φέρει στο τέλος το ίδιο αποτέλεσμα. Αρα ιστορική Αριστερά, χωρίς κριτική αντιμετώπιση και ανάλυση, γίνεται θεολογία και οδηγεί στο φονταμενταλισμό. Και αυτό ζούμε σήμερα από τις διάφορες γραφειοκρατίες.
Ηφαντασιακή Αριστερά είναι ο αγώνας για τη ζωή, την αλληλεγγύη, τη δημιουργία. Εχει αναφορά στον κοινωνικό χριστιανισμό και έχει το ίδιο ήθος και το ίδιο πνεύμα της θυσίας. Οχι με την έννοια ενός άδικου χαμού, αλλά με την έννοια μιας προσφοράς. Αυτή η Αριστερά είναι άναρχη από την άποψη πως δεν κάνει αλλαγή φρουράς στην εξουσία, αλλά καταργεί ό,τι εξουσιάζει τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος γίνεται μέτρο των πάντων. Δεν υπάρχουν στρατιώτες γιατί κανένας στρατός δεν χρειάζεται. Και πού θα τα βρούμε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα; Ισως κάπου μέσα μας; Ισως στο τραγούδι που ακούμε; Ισως σε ένα πουλί που του ανοίγουμε την πόρτα του κλουβιού και πετάμε και μεις ελεύθεροι μαζί του; Σίγουρα όμως είναι αυτοί οι άνθρωποι που ξεκινούν κάθε επανάσταση, κοινωνική, πολιτική, πνευματική και που τελικά χάνεται από τους γραφειοκράτες που τους παίρνουν τα λόγια και τις θυσίες τους και δημιουργούν τις πάσης φύσεως «ιερές εξετάσεις».
Υπάρχει ένα πάνδημο αίτημα για την ενότητα της Αριστεράς. Ακούγεται αναγκαίο και λογικό. Αλλά αυτό προϋποθέτει μία αθώα φαντασιακή Αριστερά. Η σημερινή πραγματική Αριστερά στην πλειοψηφία των αποκρυσταλλώσεών της είναι διασπαστικά γραφειοκρατικά μορφώματα που έχουν μόνιμο και σταθερό αίτημα την εξουσία πάνω στους άλλους. Και αυτό γίνεται αυτοσκοπός και αξία. Και φτάνουμε σε ένα οργουελιανό αξίωμα: ενότητα είναι η διάσπαση. Και πιθανότατα αυτό θα δούμε αύριο στο κλείσιμο του 6ου Συνεδρίου του ΣΥΝ, που δεν ξέρω αν ηθελημένα έγινε η επιλογή του χώρου, και γίνεται σε ένα χώρο πολεμικών τεχνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου