ΑΘΕΟΣ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ - Δ. Αναστασόπουλος

Έντυπη Έκδοση Επτά, Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Αθεος στα ίχνη του Ιησού

Η Ιερουσαλήμ είναι μια από τις πολλές πόλεις στις οποίες ταξιδεύει ο Ντεμπρέ. Τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις του καταγράφει στο «Οδοιπορικό στις χώρες της Βίβλου».

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

«Πώς μπορέσαμε να οδηγηθούμε από την επί του Ορους Ομιλία στους λιβανέζους μοναχούς με τα Καλάσνικοφ, από τον φιλόξενο Αβραάμ στον έποικο που πυροβολεί τον Αραβα που ήρθε να μαζέψει τις ελιές από το δικό του χωράφι, από τον πολεμιστή Μωάμεθ που μαχόταν εναντίον πολεμιστών στις «human bombs» που σκοτώνουν γυναικόπαιδα;»

Με αυτά τα ερωτήματα, ο γάλλος στοχαστής Ρεζί Ντεμπρέ, ο παλιός σύντροφος του Τσε Γκεβάρα στο αποτυχημένο αντάρτικο στα βουνά της Βολιβίας, με σπουδές στη Φιλοσοφία και εισηγητής της επιστήμης της Επικοινωνίας, ξεκινάει μια περιπλάνηση στη Μέση Ανατολή που καταγράφει στο «Οδοιπορικό στις χώρες της Βίβλου» (Εκδ. «Πόλις», μετ. Αννα Καρακατσούλη), για να διαπιστώσει τι απέγιναν οι διδαχές των ιερών βιβλίων στους Αγίους Τόπους, των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού και του ισλάμ.

Ουδέτερος παρατηρητής

«Δεν είμαι ούτε ερευνητής, ούτε δημοσιογράφος, ούτε ειδικός στα θέματα της Εγγύς Ανατολής» διευκρινίζει. Από την άλλη ο Ντεμπρέ είναι συνειδητά άθεος και αριστερός, οπότε «δεν έχει να ξεκαθαρίσει κανένα λογαριασμό» και «δεν σκοπεύει να κάψει ούτε λιβάνι ούτε σημαία».

Το μόνο που τον ωθεί σε αυτό το ταξίδι είναι μια πρόταση που φαντάζει προκλητική από έναν φίλο του συγγραφέα, τον Φρανσουά Μασπερό, για ένα ταξίδι στη χώρα των Ευαγγελίων. Αλλά η αφορμή έρχεται από τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας, τον Ζακ Σιράκ, που του ζητάει τη σύνταξη μιας έκθεσης σχετικά με την κατάσταση της «εθνοθρησκευτικής συνύπαρξης» στη Μέση Ανατολή.

Ο Ντεμπρέ ταξιδεύει στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη, την Ιορδανία, τη Γάζα, τον Λίβανο και τη Συρία. Ακολουθεί τα βήματα του Ιησού, διαβάζοντας παράλληλα με τα Ευαγγέλια, παλιές ταξιδιωτικές περιγραφές όπως του συμπατριώτη του Φλομπέρ. Στη Ναζαρέτ τον εντυπωσιάζει η έλλειψη φανατισμού. Η Βηθλεέμ γίνεται η αφορμή για να συγκεντρώσει στατιστικές που αποδεικνύουν το άθλιο επίπεδο διαβίωσης των Αράβων στο Ισραήλ. Βλέπει στη Γάζα το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο, όπου χιλιάδες Παλαιστίνιοι εξαρτώνται από τους γραφειοκράτες υπαλλήλους του ΟΗΕ. Και περιγράφει τον Ιορδάνη ποταμό σαν ένα βρομερό λασπώδες ρυάκι όπου γύρω του έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη τουριστική βιομηχανία τρεφόμενη από τους «αναγεννημένους» χριστιανούς των ΗΠΑ.

Η Ιερουσαλήμ, η ιερή πόλη των τριών θρησκειών, του θυμίζει «αρχιτεκτονικό περίπτερο σε έκθεση του 1900». Ενας τόπος όπου στοιβάζονται ανάκατα ανατολίτικοι μιναρέδες με σκοτσέζικους πύργους και ολλανδικοί ανεμόμυλοι συναντάνε τον μοντερνισμό του Μπαουχάουζ. Μια πόλη όπου το πρωί κινδυνεύεις από τις «ανθρώπινες βόμβες» των ισλαμιστών που ανατινάζονται στα γεμάτα κόσμο λεωφορεία. «Για να προλάβουν ώστε να τους δείξουν οι βραδινές ειδήσεις στην τηλεόραση», όπως τον πληροφορεί ένας κάτοικος. Ενώ το απόγευμα πρέπει να αποφύγεις τα αιφνιδιαστικά μπλόκα του ισραηλινού στρατού, που ακολουθεί την τακτική των μαζικών συλλήψεων.

Ο Ντεμπρέ είναι ουδέτερος παρατηρητής. Συναντιέται με τον Ορθόδοξο Πατριάρχη στην Ιερουσαλήμ και τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στη Γαλιλαία. Συνομιλεί με στελέχη της Χεζμπολάχ, που την ορίζει ως «την αντικοινωνία που ονειρευόταν ο Γκράμσι», και χριστιανούς στρατηγούς στη Βηρυτό. Οι διαπιστώσεις του είναι απλές. Οι Ισραηλινοί αντικατέστησαν τον σοσιαλισμό των κιμπούτς με έναν αδιάλλακτο εθνικισμό. Και οι παλιοί άραβες επαναστάτες έβαλαν στη θέση του προλεταριάτου τον ισλαμικό κόσμο. Η πολιτική χάθηκε μέσα στη θρησκεία και το όραμα της αταξικής κοινωνίας μεταμορφώθηκε στον Παράδεισο της κάθε θρησκείας. Ακόμα και ο Τσε, ο παλιός του σύντροφος, είναι παντού στους Αγίους Τόπους, πότε κρέμεται δίπλα στη φωτογραφία του Αραφάτ και πότε στου Νασράλα, του γενικού γραμματέα της Χεζμπολάχ.

Αλλά ο Ντεμπρέ δεν συνομιλεί μόνο με τους ηγέτες. Βγαίνει στο δρόμο και περιγράφει δυνατές εικόνες. Το ισραηλινό τζιπ που δέχεται βροχή από πέτρες έξω από το Πανεπιστήμιο του Μπιρζέιτ. Ο ταξιτζής στο Τελ Αβίβ, που κομπάζει περήφανος ότι η πόλη του είναι «Arab Free». Η παρέλαση των Ρολς Ρόις για ένα γάμο σε πολυτελές ξενοδοχείο της Βηρυτού με φόντο τα ερείπια από τους βομβαρδισμούς. Οι μικροί Παλαιστίνιοι που ψάχνουν απεγνωσμένα για φαγώσιμα στο σκουπιδότοπο των ισραηλινών εποίκων, στη Δυτική Οχθη. Τα μπουκάλια που σχηματίζουν το άστρο του Δαβίδ, στα σύνορα Ισραήλ - Λιβάνου, ως πρόχειρο μνημείο για τους στρατιώτες που σκότωσαν οι ρουκέτες της Χεζμπολάχ.

Σιωπή σαν σφαίρα

Ο Ντεμπρέ ξεκινάει το ταξίδι δύσπιστος και επιστρέφει χωρίς ελπίδα. Η Μέση Ανατολή θα συνεχίσει να παίρνει φωτιά, «όσο πιστοί και άθεοι παριστάνουμε την στρουθοκάμηλο» καταλήγει. Οσο για τον επίλογο αρκεί η φράση της Παλαιστίνιας σε ένα σύνηθες συμβάν έξω από το Πανεπιστήμιο του Μπιρζέιτ, έπειτα από μια σύντομη σύρραξη παλαιστίνιων φοιτητών και ισραηλινών στρατιωτών με πέτρες και δακρυγόνα. «Η δική σας σιωπή», του λέει εξοργισμένη όταν μαθαίνει ότι είναι Ευρωπαίος, «είναι χειρότερη από τις σφαίρες τους».

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/07/2010&id=185828

επιστολή για τη βόμβα στον Χρυσοχοΐδη - Ως αποστολέας φέρεται ο «Θανάσης Κλάρας» (σ.σ. το όνομα του Αρη Βελουχιώτη)

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Περίεργη επιστολή για τη βόμβα στον Χρυσοχοΐδη

Μυστηριώδης επιστολή έφτασε στα γραφεία της «Ε» και όταν ανοίχτηκε από τη γραμματέα του διευθυντή, στον οποίο απευθυνόταν, έδινε μια εκδοχή για τη βομβιστική ενέργεια στο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη με φάκελο-βόμβα.

Ως αποστολέας φέρεται ο «Θανάσης Κλάρας» (σ.σ. το όνομα του Αρη Βελουχιώτη), με διεύθυνση κατοικίας «Αγωνιστών 40, Αθήνα» και ένα εκτυπωμένο κόκκινο αστέρι στο κλείσιμο του λευκού -μικρού μεγέθους- φακέλου.

Ο φάκελος περιείχε τέσσερις σελίδες μεγέθους Α4, εκ των οποίων η τέταρτη φέρει εκτυπωμένο αστέρι με την κεφαλή του Ρήγα Φεραίου στο εσωτερικό του και τη σημείωση στο τέλος της σελίδας: «Η γνωστοποίηση του ονόματος της νεοσύστατης οργάνωσής μας θα γίνει στα επόμενα χτυπήματα», ενώ περιλαμβάνονται και η ρήση του Ρήγα «Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» και το σύνθημα «Αγώνας μέχρι τη νίκη».

Η επιστολή, παρ' ότι έφτασε με τον ταχυδρομικό σάκο κατά τις 10.30 το πρωί, όπως λένε οι υπάλληλοι της εφημερίδας, δεν έφερε σφραγίδα ταχυδρομείου, παρά μόνον είχε επικολλημένα δύο γραμματόσημα.

Οπως προκύπτει από την ανάγνωση του πρώτου μέρους της επιστολής, στο οποίο αναλύονται το επιχειρησιακό σκέλος της αποστολής της βόμβας-παγίδα και το κόλπο που χρησιμοποιήθηκε για να προωθηθεί ο φάκελος στο γραφείο του Μ. Χρυσοχοΐδη, ο επιστολογράφος εμφανίζεται να έχει γνώση δεδομένων που μόνο δύο πλευρές μπορούν εξ αντικειμένου να γνωρίζουν: ή οι φυσικοί αυτουργοί ή οι παράγοντες που συμμετείχαν στις έρευνες. Ιδιαίτερα τονίζεται το προκαταρκτικό σημείωμα-παγίδα που αναφέρουν ότι ήταν επικολλημένο εσωτερικά του φακέλου και ήταν το δόλωμα που απέτρεψε τους υπαλλήλους του πολιτικού γραφείου να ανοίξουν το εσωτερικό ντοσιέ και να προωθήσουν το περιεχόμενό του κατευθείαν στο υπουργικό γραφείο και μάλιστα χωρίς να το ακτινοσκοπήσουν για να μην αλλοιωθούν οι μαγνητοφωνημένες -δήθεν- συνομιλίες που περιελάμβανε ο φάκελος.

Πέραν των επιχειρησιακών δεδομένων που παρατίθενται με λεπτομέρειες, επιχειρείται μια ανάλυση της τρέχουσας πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής πραγματικότητας και διατυπώνονται απειλές προς τους εκπροσώπους του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού συστήματος και γενικότερα προς όλους τους φιλο-συστημικούς, όπως αναφέρει.

Οι επιχειρησιακές λεπτομέρειες που δίνονται δεν επιβεβαιώνονται από αρμόδιους αστυνομικούς παράγοντες. Ούτε σε ό,τι αφορά το εκρηκτικό (ποσότητα, είδος) ούτε την μπαταρία. Για το επίμαχο εσωτερικό σημείωμα οι ίδιοι παράγοντες αναφέρουν ότι δεν βρέθηκε, αλλά δεν αποκλείουν να υπήρχε κάτι και να καταστράφηκε με την έκρηξη.

Γ.Ι.Μ.

Η επιστολή:

«Οταν η κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η ένοπλη εξέγερση είναι είτε για ολόκληρο το λαό είτε για οποιοδήποτε τμήμα του, το πιο ιερό και το πιο απαραίτητο καθήκον του».

Ο Παπανδρέου μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αναίρεσε όλες τις φιλολαϊκές προεκλογικές του υποσχέσεις που έφεραν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και με πρόσχημα τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές των προκατόχων του, ξεκίνησε να κλιμακώνει την αντεργατική του πολιτική. Υπακούοντας πλήρως στις απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου, της Ε.Ε., της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας και του ΔΝΤ, κατεδάφισε τις τελευταίες κολόνες του κοινωνικού κράτους, στέλνοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τα κεκτημένα δεκαετιών, που είχαν κατακτηθεί μέσα από αιματηρούς αγώνες. Εξασφαλίζοντας πρωτίστως τη συναίνεση όλων των καθεστωτικών πολιτικών σχηματισμών, καταστρατήγησε τα εργασιακά δικαιώματα και μετατόπισε το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, προωθώντας τις ανεξέλεγκτες απολύσεις και τις μειώσεις μισθών, ώστε οι επιχειρήσεις τους να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, αυξάνοντας τη δυναμική και τα κέρδη τους. Την ίδια στιγμή που οι μισθοί πέφτουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα, μετατρέποντας τη γενιά των 700 ευρώ σε γενιά των 500 και καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κυβέρνηση εντείνει ακόμα περισσότερο την αντιλαϊκή όσο και αλαζονική της πολιτική, εκχωρώντας κονδύλιο ύψους 10 δισ. ευρώ απ' τα δάνεια που έχει λάβει απ' το ΔΝΤ και την Ε.Ε., για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των κερδοφόρων κατά τα άλλα τραπεζών. Η βίαιη περικοπή των ονομαστικών μισθών, των συντάξιμων αποδοχών και γενικότερα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που προετοίμασαν ο Λοβέρδος και ο Παπακωνσταντίνου, κατ' εντολή της τρόικα, ακυρώνουν στη πράξη το ίδιο το περιεχόμενο της αστικής δημοκρατίας. Η πραξικοπηματική τροπολογία, που παρέχει τη δυνατότητα στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, με τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, παρακάμπτοντας ουσιαστικά το κοινοβούλιο, βάζει οριστικά την ταφόπλακα στην αξιοπιστία των κομμάτων και στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες που επικαλούνται.

Η εμπορευματοποίηση της υγείας, η αύξηση των φόρων και του πληθωρισμού, καθώς και η ακρίβεια που κάνει την επιβίωση δύσκολη αν όχι αδύνατη, εντείνει επιπλέον την ανασφάλεια και τον τρόμο για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η δικαιολογία που επικαλείται η κυβέρνηση και οι καθεστωτικές δυνάμεις, ότι μόνο έτσι θα υπάρχει ανάκαμψη της οικονομίας και έξοδος από την κρίση, είναι εντελώς πλασματική και ανιστόρητη, καθώς ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι ο καπιταλισμός ισχυροποιείται μέσα από τις κρίσεις του. Τα νέα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αρκετές χώρες της ευρωζώνης, αφενός δεν μπορούν να λύσουν τη διαφορά της ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στις προηγμένες χώρες του πλούσιου βορρά και τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες του νότου, αντίθετα αυξάνουν την ύφεση, την ανεργία και συνεπώς το χρέος.

Η νέα αυτή πραγματικότητα δεν παρέχει στο σύνολο της κοινωνίας καμία διασφάλιση για το μέλλον, αντίθετα την εξαναγκάζει να δουλεύει εφόρου ζωής. Εξισώνοντας τα όρια ηλικίας, σε άντρες και γυναίκες, ώστε να αποκτήσουν το πολυπόθητο δικαίωμα της πλήρους σύνταξης, θα πρέπει να είναι παραγωγικοί για 40 συναπτά έτη. Αν σε αυτό το σκηνικό τρόμου προστεθούν και οι στρατιές των ανέργων, που ανέρχονται περίπου στο 1.000.000 και αναμένονται μέσα στο 2010 να φτάσουν το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και την ανασφάλιστη εργασία που είναι ο κανόνας για τους νέους εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι το μέλλον που μας επιφυλάσσουν είναι δυσοίωνο.

Η κυβέρνηση για να προασπίσει τα προνόμια της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας, φτάνει στα όρια της γελοιότητας, με το να επικαλείται εθνικούς και πατριωτικούς λόγους, ώστε να κάμψει την οργή των εργαζομένων, και γενικότερα των μη προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Εχοντας γνώση της δομής και της δυναμικής του εκφυλισμένου και πολύ διασπασμένου εργατικού κινήματος, που απέχει πολύ απ' το να είναι απειλητικό, αντλεί δύναμη απ' την αδυναμία του, και κλιμακώνει ανάλογα τις επιθέσεις της. Σημαντική ευθύνη για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, έχει αφενός η έμμισθη συνδικαλιστική ηγεσία της καθεστωτικής αριστεράς, καθώς και οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι νταβατζήδες (βλ. Παναγόπουλο - Παπασπύρο) που προωθούν σύσσωμοι την ταξική συνεργασία. Στην προοπτική μιας πολιτικής καριέρας, είναι πρόθυμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα, θέτοντας στην υπηρεσία του αστικού πολιτικού συστήματος τόσο τους φανερούς, όσο και τους κρυφούς μηχανισμούς χειραγώγησης των εργαζομένων. Οσο για την επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν αυτοί οι «κύριοι» για να «αντισταθούν» στα βίαια και αντικοινωνικά βάρβαρα μέτρα, που ανατρέπουν τις κατακτήσεις μιας ζωής, θα τους υπενθυμίσουμε πως σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει, και ειδικά όταν είναι χορτάτο. Γλύφει απλά το χέρι που το ταΐζει.

Με το κράτος να δείχνει ήδη τις διαθέσεις του, θέτοντας ζήτημα νομιμότητας, ακόμα και για ανώδυνες για το καθεστώς απεργιακές κινητοποιήσεις, τα κοινωνικά κομμάτια που αντιστέκονται και αμφισβητούν έμπρακτα και δυναμικά την αντιλαϊκή επέλαση του κεφαλαίου, τα περιμένει αναπόφευκτα η κρατική βία και η σκληρή καταστολή.

Εχοντας δει τα έντονα δείγματα γραφής του σημερινού υπουργού δημόσιας τάξης, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, προς γνώση και συμμόρφωση, το πρωί της Δευτέρας 21 Ιουνίου ταχυδρομήσαμε το δέμα βόμβα προς το πολιτικό του γραφείο με παραλήπτη τον ίδιο. Το δέμα βόμβα αποτελείτο από ένα κίτρινο ταχυδρομικό φάκελο Α3 (εξωτερικά χάρτινο εσωτερικά κυψελοειδές νάιλον), που εμπεριείχε ένα πλαστικό σκληρό φάκελο, τύπου κλειστού ντοσιέ. Στην εξωτερική και επάνω πλευρά του εσώκλειστου φακέλου υπήρχε μια λευκή κόλλα Α4, όπου αναγράφονταν τα εξής:

Κύριε υπουργέ

Με δεδομένη την εντιμότητά σας, και με προσωπικό κριτήριο την εμπιστοσύνη, και την εκτίμηση που έχω στο πρόσωπό σας, έλαβα την απόφαση να σας αποστείλω δείγμα σημαντικών εγγράφων, και απομαγνητοφωνημένων συνομιλιών που αφορούν άμεσα την υπόθεση Siemens. Σας γνωστοποιώ πως πληθώρα ανάλογου υλικού βρίσκεται στην κατοχή μου. Η σύζυγός μου Μάρθα και ο δικηγόρος μου Ι. Μαρκουλάκος είναι ενήμεροι και θα διαχειριστούν την υπόθεση, εφόσον υπάρξει το ανάλογο ενδιαφέρον από πλευρά σας.

Μετά τιμής

Καραβέλας Χρήστος

Σε ολόκληρο το εσωτερικό του σκληρού πλαστικού φακέλου, τοποθετήσαμε ειδικό αφρώδες αντικραδασμικό υλικό, όπου ενσωματώθηκαν δύο κομμάτια (150 γραμμαρίων έκαστο) ισχυρού εκρηκτικού κατεδάφισης, με υψηλή ταχύτητα εκρήξεως. Στο κάθε κομμάτι τοποθετήθηκε και από ένας πυροκροτητής που ήτανε συνδεδεμένος με τους πόλους μιας μπαταρίας energizer 9 βολτ. Ο μηχανισμός πυροδότησης ήτανε αυτοσχέδιος, δικής μας κατασκευής, ειδικά διαμορφωμένος για να πληροί τα υψηλότερα στάνταρ ασφαλείας που εμείς θέταμε για τέτοιου είδους αποστολή και στόχο. Ο συγκεκριμένος πυροδοτικός μηχανισμός ήταν ανέφικτο να εκραγεί ανοίγοντας τον εξωτερικό φάκελο, και αδύνατον να πυροδοτηθεί εάν δεν ανοιγόταν με συγκεκριμένο τρόπο ο εσωτερικός σκληρός φάκελος, και αυτό γιατί το ελατήριο επαναφοράς ήταν ασφαλισμένο σε ειδικά κατασκευασμένο κουμπί του φακέλου. Τα αρχικά σενάρια για την αποστολή του ήτανε τρία. Πρώτον να σταλθεί στο σπίτι του υπουργού στην Καλλιθέα όπου διαμένει με τη νέα του σύζυγο. Αυτό το σενάριο αποκλείστηκε για ευνόητους λόγους. Το δεύτερο προέβλεπε να σταλθεί στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, αλλά και αυτό αποκλείστηκε γιατί γνωρίζαμε την ύπαρξη των μηχανημάτων ελέγχου x-ray που διαθέτει το υπουργείο. Ακόμη και αν κατασκευάζαμε μη ανιχνεύσιμη βόμβα, ο κίνδυνος να ανοιχτεί από κάποιον ανταγωνιστή του υπουργού (προς γνώση του περιεχομένου) ήτανε μεγάλος.

Τελικά αποφασίσαμε να σταλθεί ως δούρειος ίππος στο πολιτικό του γραφείο, και αυτό γιατί, φτάνοντας στον προορισμό του, ήταν πιθανόν να ανοιχτεί ο εξωτερικός φάκελος από τη/το γραμματέα του. Διαβάζοντας όμως την επιστολή που ήταν κολλημένη επάνω στον εσωτερικό φάκελο, ήταν απολύτως βέβαιο πως θα τηλεφωνούσε στον υπουργό, δίχως να τον ανοίξει. Εάν δεν πήγαινε ο ίδιος, στο πολιτικό του γραφείο να δει το περιεχόμενο του φακέλου, είχαμε βάσιμες ελπίδες πως θα έδινε διαταγή να μεταφερθεί στο γραφείο του υπουργείου χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο, καθώς δεν ήταν γνωστό σε τι μορφή ήταν οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες, υπήρχε κίνδυνος καταστροφής του υλικού απ' το μηχάνημα x-ray. Ετσι θα καταφέρναμε δύο πλήγματα, να αποσύρουμε ένα εκλεγμένο πολιτικό που φόρεσε τη στολή του σερίφη, και ένα κέραιο χτύπημα στο άνδρο καταστολής του κράτους. Η περιέργεια του «έμπιστου» υπασπιστή, μας χάλασε τα σχέδια όταν αποφάσισε να ρίξει μια ματιά στο περιεχόμενο του φακέλου, πριν το πάει στο γραφείο του υπουργού «μεταξύ κατεργαρέων...». Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει απ' το ότι ο υπασπιστής, έδιωξε όλους τους άλλους που ήταν στο γραφείο του για να μην αντιληφθούν αυτή του την κίνηση. Εκτός αν ο Μ.Χ. υποψιάστηκε πως κάτι μπορεί να συμβαίνει και καλού κακού εξουσιοδότησε τον υπασπιστή του να τον ανοίξει, και να πάει στο γραφείο του μόνο το περιεχόμενο του φακέλου. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως ο υπουργός προστασίας του πολίτη είναι τόσο άνανδρος και δόλιος. Ενα είναι ξεκάθαρο, η απόφαση το δέμα να μεταφερθεί χωρίς να περάσει από έλεγχο στο υπουργικό του γραφείο είναι του υπουργού, και φέρει ακέραια την ευθύνη. Παρ' όλα αυτά λίγη ώρα μετά την έκρηξη, είδαμε έκπληκτοι στην τηλεόραση, τον κάτωχρο υπουργό σε κατάσταση παραφροσύνης, να διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση πως δεν θα τα παρατήσει και θα φτάσει ως το τέλος. Τόσο το καλύτερο για εμάς κ. υπουργέ. Ειλικρινά χαιρετίζουμε τη γενναία αυτή σας απόφαση και σας διαμηνύουμε κατηγορηματικά πως στο τέλος που οραματίζεστε δεν θα είστε μόνος. Εμείς θα είμαστε δίπλα σας για να σας ευχηθούμε καλό κατευόδιο. Δεν χάνουμε τέτοια γλέντια!

Δεν υπάρχει Ελληνας πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται το λόγο για το οποίο προβήκαμε στην συγκεκριμένη βομβιστική ενέργεια. Ο Χρυσοχοΐδης είναι ο στυγνότερος εξουσιαστής που εμφανίστηκε μεταπολιτευτικά, μανιακός διώκτης των αγωνιζόμενων ανθρώπων και της ελευθερίας αυτής κάθε αυτής. Αδίστακτος στη χρήση κατασταλτικής δολοφονικής βίας, χαμαιλέοντας του πολιτικού καμουφλάζ, χωρίς δείγμα πολιτικής ή φιλοσοφικής σκέψης, και η δημοκρατική προβιά του πάει γάντι. Ολα αυτά τον καθιστούν τον ιδανικότερο άνθρωπο, στο σημαντικότερο πόστο, την κρισιμότερη περίοδο για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Είναι αυτός που επέλεξε η πολιτικοοικονομική ελίτ, να αποκρούσει την οργή του κόσμου που παρακολουθεί άναυδος το εύρος της διαφθοράς, της χυδαιότητας και της αναισθησίας του πολιτικού συστήματος.

Το Λύκο το βλέπουμε, τα ίχνη του ψάχνουμε λέει ο θυμόσοφος λαός μας

Συμφωνούμε, και δεν θα φλυαρήσουμε ούτε στο λόγο ούτε στις πράξεις. Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο να βρεθεί ο λαός στη δίνη της ανέχειας, και δίχως ίχνος ντροπής, πέταξαν τα όνειρα του στο καιάδα του Δ.Ν.Τ. Προς εσάς τους πολιτικούς, που υφαρπάζεται δεκαετίες τώρα την ψήφο του ανυποψίαστου πολίτη, και την μετατρέπετε αυθαίρετα σε προσωπικό εξουσιαστικό μέσο ισχύς και πλουτισμού, σας γνωστοποιούμε ότι είστε στόχος. Προς εσάς τους μεγαλοπαράγοντες της οικονομικής ζωής, που πρωταρχικό μέλημα σας ήταν και παραμένει το ασύδοτο κέρδος, η αλλοτρίωση και ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος, διά μέσου του χρηματισμού και της διαπλοκής, σας γνωστοποιούμε ότι είστε στόχος. Προς εσάς που ελέγχεται τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και κατ' επέκταση τη σκέψη του πολίτη (Καναλάρχες, μεγαλοεκδότες και μεγαλοδημοσιογράφους) εσείς και εάν είστε στόχος. Σε όλους εσάς τους, φιλοσυστημικούς μεγαλοσυνδικαλιστές, δικαστικούς λειτουργούς, μεγαλοδικηγόρους, μεγαλογιατρούς και κάθε τι μεγαλόσχημο, σας παρακολουθούμε και είστε στόχος. Εγκαταλείψτε το καράβι ομαλά όσο είναι καιρός. Παραδώστε το τιμόνι στο λαό και ας αποφασίσει εκείνος για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει. Στην περίπτωση που υψώσετε τα γνωστά κάλπικα λάβαρα ασφάλειας, σταθερότητας, και δημοκρατίας, ταμπουρωμένοι πίσω από ανθρώπινα φράγματα ανίδεων αστυνομικών, που δεν μαντεύουν ποια βρώμικα χέρια τους ταΐζουν, καθιστώντας τους αναχώματα για την εκτόνωση του οστικού κύματος που προορίζετε για εσάς, θα έχετε και την απόλυτη ευθύνη των πράξεων σας.

Απευθυνόμαστε στο λαό και ειδικότερα στους νέους ανθρώπους. Το σημερινό μας πολίτευμα είναι μια οδυνηρή φάρσα, που οργανώθηκε, στήθηκε, και στηρίχτηκε, από νοσηρά μυαλά σαλεμένων νεοσοφιστών, που εκμαυλίζοντας τα πλήθη, κατάφεραν να τα αλλοτριώσουν, αδρανοποιώντας τα κοινωνικά και πολιτικά. Ασελγώντας εντατικά στα όνειρα και στα ιδανικά, προσβάλλοντας βάναυσα τη νοημοσύνη, την ηθική, και την αισθητική του λαού, το πείραμα συνεχίζετε. Αυτή τη φορά πιο απάνθρωπο, πιο βίαιο, πιο απεχθές. Γι' αυτό μην επιτρέψετε στους υπεύθυνους για τα μεγαλύτερα οικονομικοπολιτικά εγκλήματα της μεταπολίτευσης, να απολαύσουν ανενόχλητοι τα οφέλη του δικού σας υποθηκευμένου αβέβαιου μέλλοντος. Μην τους φοβάστε, κλείστε τα αυτιά στα φερέφωνα τους, μιλάτε μεταξύ σας, ανταλλάξτε ιδέες, σκέψεις και οργανωθείτε. Αναλάβατε δράσεις! Είναι ιστορικό μας χρέος να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Το μέλλον μας είναι πολυτιμότερο από κάθε ψεύτικο δίλλημα που απορρέει από καμένα μυαλά εθισμένων στην εξουσία τυραννίσκων. Να πάρουμε πίσω την χαμένη αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την ελευθερία, το μέλλον μας, την ίδια μας τη ζωή. Το δίκαιο είναι με το μέρος μας γι' αυτό η βία είναι θεμιτή και αναγκαία. Μην αφήσουμε να καθορίζουνε εκείνοι, το τι είναι νόμιμο και ηθικό. Κυρίως όμως ας μην έχουμε αυταπάτες πως τα γουρούνια θα εγκαταλείψουν το βούρκο τους με την πειθώ. Δύσκολα φεύγει κανείς απ' τον παράδεισο του. Γι' αυτό πιάστε τα μαστίγια. Ενας καλύτερος κόσμος θα υπάρξει και χωρίς αυτούς ή καλύτερα μόνο τότε θα υπάρξει.

Εμείς στο μέτρο του δυνατού θα κάνουμε τη ζωή τους δύσκολη και το θάνατο τους ευκολότερο, εάν και εφόσον το επιδιώκουν με τις πράξεις τους. Εχουμε στρατηγική και σχέδιο, είμαστε ετοιμοπόλεμοι, μα προπάντων δεν αστειευόμαστε.

Τα χειρότερα για εσάς άρχοντες της συσκότισης και του ψεύδους έρχονται.

Οποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά

Αγώνας μέχρι την νίκη

Η γνωστοποίηση του ονόματος της νεοσύστατης οργάνωσής μας, θα γίνει στα επόμενα χτυπήματα

Ευρωκοινοβούλιο: Χωρίς σήμανση τα μεταλλαγμένα!

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Ευρωκοινοβούλιο: Χωρίς σήμανση τα μεταλλαγμένα!

Χωρίς ενημέρωση μένουν οι πολίτες στο ζήτημα των μεταλλαγμένων, αφού απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η υποχρεωτική σήμανση τροφίμων που προέρχονται από ζώα που έχουν τραφεί με γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς.

«Καταψηφίστηκε επίσης η αυτονόητη υποχρέωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να διεξάγει ανεξάρτητες μελέτες για τις επιπτώσεις των "μεταλλαγμένων" και άλλων "νέων τροφίμων" στην ανθρώπινη υγεία», δήλωσε ο Κρίτων Αρσένης, ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, χαρακτηρίζοντας δυσάρεστη όλη αυτή την εξέλιξη.

Ολα αυτά γίνονται όταν ενδεχομένως υπάρχουν κίνδυνοι για την ανθρώπινη υγεία από την κατανάλωση «μεταλλαγμένων», καθώς με βάση τις δηλώσεις της επιτροπής το 80-90% των ζωοτροφών περιέχουν γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, όπως είναι η επιστημονική ονομασία. Σε πρόσφατες μελέτες απεδείχθη ότι τα μεταλλαγμένα γονιδιώματα μπορούν να ανιχνευτούν σε ζωικές τροφές, όπως το γάλα των παιδιών.

Φ.Κ.

Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει...

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Ανακύκλωση υποσχέσεων τα δώρα του Σαμαρά

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΚΟΡΑΗ

Ο Διομήδης δίδασκε τον Αγαμέμνονα: «Εκείνον που καταλαβαίνουν ότι σκέφτεται για το συμφέρον τους, με πιο συνετό τρόπο από τους ίδιους, οι άνθρωποι με μεγάλη ευχαρίστηση τον υπακούνε.

Οταν, όμως, νομίζουν ότι αν υπακούσουν, θα πάθουν κάποιο κακό, δεν θα υπακούσουν ούτε θα παρασυρθούν από υποσχέσεις και δώρα. Γιατί ούτε δώρα παίρνει κανείς με τη θέλησή του, για δικό του κακό».

Διαβάζοντας Γκάντι

Μετά το Ασφαλιστικό έρχεται το Εργασιακό. Και νέα μέτρα. Ερχονται και λουκέτα. Και απολύσεις. Ο κόσμος είναι οργισμένος. Κι όσο μετράει τις απώλειές του τόσο πιο πολύ δεν αντέχει την αδικία.

Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει ότι «οι ρίζες της βίας είναι: πλούτος χωρίς εργασία, απόλαυση χωρίς συνείδηση, γνώση χωρίς χαρακτήρα, συναλλαγή χωρίς ηθική, επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, λατρεία χωρίς θυσία, πολιτική χωρίς αρχές».

Πολλοί πολιτικοί αλλά και πολίτες καταπάτησαν και τις εφτά αρχές. Γι' αυτό φτάσαμε εδώ. Και πάλι όμως δεν πληρώνουν αυτοί αλλά οι αδύναμοι, που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Η έκρηξη είναι θέμα χρόνου όσο οι θυσίες συνεχίζουν να είναι μονομερείς.

korai@enet.gr

Σοσιαλιστικό σοκ - Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

«Σοσιαλιστικό σοκ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η σοσιαλδημοκρατία, που τόσο μάγεψε την Αριστερά τα τελευταία τριάντα, σαράντα χρόνια, αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ήταν παρά ένα από τα πολλά προσωπεία του καπιταλισμού.

Δημιούργησε αυτές τις δεκαετίες ένα σαθρό υπόβαθρο κοινωνικών παροχών, προώθησε φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις στο πόπολο, αλλά άμα τη πληρώσει του χρόνου παίρνει πίσω την ψεύτικη ευτυχία. «Αρκετά σας δώσαμε και για πολύ καιρό» μας λένε, «ήρθε η ώρα το χρήμα να επιστρέψει εκεί που ανήκει· στους λίγους εμάς που φτιάξαμε το Σύνταγμα των ΗΠΑ». Και να η Ευρώπη, η μήτρα της Πρόνοιας, γεννά εκτρώματα πλέον, ως βιασθείσα από τον αμοραλισμό και το συμφέρον της «θυγατρός» Αμερικής.

Ναι μεν έγινε ανακατανομή τού εισοδήματος όλα αυτά τα χρόνια (αλλά με κίβδηλα δάνεια), ναι μεν πολλαπλασιάστηκαν οι κοινωνικές παροχές, ναι μεν δημιουργήθηκαν εκείνες οι προϋποθέσεις ώστε να μην πεθαίνουν όλοι από την πείνα, αλλ' ουδέποτε η σοσιαλδημοκρατία κατάφερε (ουδέποτε επεδίωξε) να πλάσει εκείνο το θεσμικό επίπεδο στο οποίο θα μπορούσε να συμμετάσχει η κοινωνία. Το κράτος-τέρας δεν απώλεσε την αναισχυντία της αυθαιρεσίας του, της παντοδυναμίας του, της αδικίας του. Μας παραμύθιασε, απλώς, με τη δήθεν συμμετοχή μας στο όνειρο της επιτυχίας, του πλουτισμού, της μεγάλης ζωής! Και οι πλείστοι ακούσαμε σαν χάννοι τα παραμύθια του καπιταλισμού.

Τώρα είναι αργά, μετά τη λυσσαλέα επίθεση του κράτους εναντίον της κοινωνίας, να συνέλθουμε από την ψυχρολουσία. Για τούτο η κοινωνία είναι αμήχανη και δεν ξεσηκώνεται (ακόμη...) εναντίον των πρωτοφανών σε σκληρότητα μέτρων της κυβέρνησης στον εργασιακό - ασφαλιστικό τομέα.

Τελικά η Ιστορία δεν είναι πια τόσο πονηρή όσο νόμιζε ο Χέγκελ, «πολύ πιο πονηρή απ' αυτούς που την προγραμματίζουν». Εχει υποκύψει στον καπιταλισμό, ακριβώς διότι η κοινωνία φοβάται. Και πώς να μη νιώθει έτσι, όταν ουδεμία συμμετοχή έχει στις αποφάσεις που αφορούν την ποιότητα ζωής της, την υγεία της, την παιδεία της, τον πολιτισμό της.

Δεν είναι εύκολο να συνέλθουμε από το σοκ των περικοπών και των αλλαγών στο Ασφαλιστικό. Ως κοινωνία αποδειχτήκαμε πολιτιστικά κι εκπαιδευτικά ανέτοιμοι να δεχτούμε την τόσο ταχεία οικονομική «ανάπτυξη» (επιδοτούμενη και με δάνεια).

Η παραδοσιακή μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που είχε μέτρο τον διπλανό, σμπαραλιάστηκε από μια ακόρεστη και άπληστη νέα μορφή καταναλωτισμού, που θεωρήθηκε σαν μια κατάκτηση, σαν ένας πρόναος της επιτυχίας, της ευτυχίας.

Η Αριστερά δεν μας προφύλαξε από τούτο το ψευδές πανηγύρι του καταναλωτισμού, αμβλύνθηκαν (και χάθηκαν) οι ταξικές διαφορές, το προλεταριάτο έχασε την επαναστατικότητά του (με τόσες επιδοτήσεις...) και δεν είμαστε σε θέση να δούμε τα νέα στρώματα περιθωρίου και εξαθλίωσης που πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς.

Τριάντα ένα από τα κράτη του «ανεπτυγμένου» κόσμου βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Το ίδιο κι εδώ. Παρ' ότι πήραν, λέει, τα μέτρα για το καλό μας, η ανεργία φουντώνει και οι κυβερνώντες δεν μπαίνουν στον κόπο να δικαιολογήσουν την τεράστια τούτη αντίφαση.

Προσπαθεί η κοινωνία να βρει μια συνοχή, αλλά, χωρίς θεσμικό ρόλο στο πολιτικό σύστημα, θα εξαρτάται πάντα από τους εκλεγμένους δημοκρατικά (!) «αντιπροσώπους» της, από ένθερμους, ως φαίνεται, υμνητές του καπιταλισμού, που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές, που εκχωρούν εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για να μη χάσουν, προφανώς, τις καρέκλες τους. Αν η κοινωνία δεν διεκδικήσει τον θεσμικό της ρόλο, ο φασισμός θα εμφανιστεί...

Stamg@enet.gr

«Ο Καιρός» Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Ο Καιρός

«Ο Καιρός»

Είχα πάντοτε μια απορία. Οταν αυξανόταν ο φόρος μισθωτών και συνταξιούχων, αυτοί δεν μετακύλυαν τον πρόσθετο φόρο στους εμπόρους και τους επαγγελματίες. Ετρωγαν τη μείωση του εισοδήματός τους στο κεφάλι και πορεύονταν.

Οταν αυξάνεται ο ΦΠΑ και οι άλλοι επί μέρους φόροι στους επαγγελματίες, γιατί πρέπει να αυξηθούν οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών, ώστε το φόρο να τον πληρώσει πάλι ο μισθωτός και συνταξιούχος; Γιατί, δηλαδή, οι επαγγελματίες δεν πρέπει ποτέ να έχουν χασούρα από τις αυξήσεις τιμών και φόρων;

Είναι μια συλλογιστική, που έχει παγιωθεί και ως ηθική και στον κόσμο και στους επαγγελματίες. Να θεωρείται, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει περίοδος χασούρας. Μόνο κέρδους, μικρού ή μεγάλου. Πάντως, κέρδους.

Στους επαγγελματίες, που σχεδόν μονίμως κλαίγονται, έχω μια πάγια ερώτηση: Την εποχή των παχέων αγελάδων (που πάντα υπάρχει) γιατί δεν κάνουν καβάτζα για την εποχή των ισχνών αγελάδων; Τι θα πει τα λεφτά ξαναμπαίνουν στην επιχείρηση ως επενδύσεις; Πόσοι πραγματικά κάνουν επενδύσεις με τα παραπανήσια κέρδη, χωρίς να κάνουν επενδύσεις και σε πρόσθετο πλούτο, απαιτώντας (όχι προσδοκώντας) η επόμενη μέρα να έχει πάλι κέρδη.

Απαιτώντας, δηλαδή, κάθε μέρα να έχει ήλιο και 22 βαθμούς θερμοκρασία.

Αφορμή για την αναψηλάφηση της απορίας στάθηκε η νέα αύξηση του υψηλού ΦΠΑ σε 23% και του μεσαίου σε 11%, που θα στείλουν τις τιμές στα ύψη εξαιτίας της νοοτροπίας, που προανέφερα.

Ελάχιστοι έμποροι υφίστανται τον ΦΠΑ, κυρίως μεγάλες αλυσίδες που έχουν τζίρους, απαιτώντας να μην αλλάξει τίποτε επί τα χείρω στη ζωή τους, αλλά ν' αλλάξει επί τα χείρω στη ζωή των πελατών τους.

Η παγκόσμια απάτη με την αναδιανομή του πλούτου της μεσαίας τάξης, προς όφελος της τραπεζοκίνητης ολιγαρχίας, θα αποδείξει ότι η αλλαγή της ζωής των πελατών επί τα χείρω θα αλλάξει αυτή τη φορά και τη ζωή των επαγγελματιών επί τα χείρω. Και τότε δεν θα βρεθεί κανείς να κλάψει ούτε για τον θάνατο του εμποράκου ούτε για τον θάνατο του κατασκευαστή, ούτε για τον θάνατο του μάστορα και του πτυχιούχου.

Που δεν θα είναι πλέον ένας απλός θάνατος, αλλά, συχνά, μια αυτοκτονία.

Δεν μπαίνω σην άλλη παράμετρο του θέματος, δηλαδή αυτής καθεαυτής της αύξησης των φόρων προκειμένου να εισπράξει το κράτος (νομίζει) περισσότερα χρήματα. Ηδη, αυτό το πανέξυπνο κράτος έχει είσπραξη μόνο +0,8% από την προηγούμενη αύξηση του ΦΠΑ από 19% σε 21% την Ανοιξη, με στόχο του να είχε είσπραξη +14,5%.

Συχνά σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό, ότι δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι που σκαρφίζονται τις πολιτικές είναι σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα πρώην (και νυν) τρόφιμοι του Δημοσίου. Μέχρι εκεί φτάνει η σκέψη τους.

Ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών αποφάσισε να προσφύγει κατά του Μνημονίου, που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία, στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι από τη χώρα δεν απουσιάζουν οι ωφέλιμες δικαστικές αποφάσεις. Απουσιάζει η εφαρμογή τους.

Και ο υιός Ζαγορίτης (του γραμματέα της Ν.Δ.) πλήρωσε με 30 μέρες φυλακή και μετάθεση στη Λήμνο το μπέρδεμα, που οργάνωσε με την εθνική πορνοστάρ στο Πολεμικό Μουσείο, όπου υπηρετούσε. Αυτά ήταν τα λίγα που πλήρωσε.

ΥΓ Και για να εξαντλήσουμε το θέμα του ΦΠΑ -αν εξαντλείται αυτό το θέμα- το κράτος, που είναι ο πιο μεγάλος οφειλέτης με νοοτροπία μπαταχτσή, ενώ σου παίρνει το κεφάλι αν του χρωστάς μισό ευρώ, έχει πρακτικώς κατάσχει και αρνείται να επιστρέψει σε επαγγελματίες και επιχειρήσεις τον ΦΠΑ που τους χρωστάει! Και δεν τα επιστρέφει με μια απλή υπουργική απόφαση. Δεν τον συμφέρει να πληρώσει, δεν πληρώνει! Ετσι. Σχεδόν νταβατζίδικα. Και μάλιστα, για να επιβεβαιώσει τη νοοτροπία του εκβιαστή και όχι του κράτους δικαίου, βάζει όρο για να πληρώσει: να συμψηφίσει, λέει, όσα χρέη έχουν όσοι έχουν με τον ΦΠΑ που κατακρατεί! Αν αυτό δεν είναι αλισβερίσι αγοραίο, με όρους τουρκμένων φυλάρχων, τότε τι είναι; Η κρατική οντότητα, η εξουσία, οι κάθε λογής εκπρόσωποι του λαού και υπηρέτες του δεν αντιλαμβάνονται -και δυστυχώς κανείς δεν τους υποχρεώνει να το καταλάβουν- ότι αυτοί δίνουν το παράδειγμα για το τι είναι οι πολίτες. Ο λαός κάνει λάθος να πιστεύει ότι οι κυβερνήσεις είναι ο καθρέφτης του.  Στην πραγματικότητα ο λαός είναι ο καθρέτης των κυβερνητών του.

Και αυτά είναι που μάθαμε. Αυτά που δεν θα μάθουμε είναι πόσο θα μείνει στη Λήμνο (αν μείνει) πριν ξανάρθει στην Αθήνα και πού θα υπηρετήσει τη φυλακή. Στο σπίτι ή στο γραφείο.

Επίσης, στη διάρκεια του 8ου τακτικού Συνεδρίου της Ν.Δ. ο Σαμαράς προχώρησε σε αλλαγές προσώπων. Εβγαζε το πρόσωπο από τον ένα και το έβαζε στον άλλον.

Δύο βουλευτές από το κόμμα της Μέρκελ κατέθεσαν πρόταση να υποβάλλονται σε τεστ νοημοσύνης όσοι θέλουν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία. Κατόπιν αυτού, πραγματικά θα χρειάζονται τεστ νοημοσύνης όσοι θέλουν να μεταναστεύσουν.

Η Βουλή αποφάσισε να συσταθεί επιτροπή προκαταρκτικής εξέτασης για τους πρώην υπουργούς Θ. Ρουσόπουλο, Ευ. Μπασιάκο, Αλ. Κοντό, Π. Δούκα, Γ. Βουλγαράκη ώστε να ερευνηθεί αν έχουν ποινικές ευθύνες στο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου. Την ώρα που οι άλλες μεγάλες μονές στην Ελλάδα τρώνε τον αγλέουρα ανενόχλητες.

Δήλωση συστράτευσης στο νέο κόμμα της Αριστεράς υπό τον Φ. Κουβέλη έκανε ο Λεωνίδας Κύρκος. Ελπίζουμε να είναι η τελευταία κακοτυχία για το κόμμα.

Σύμφωνα με βρετανούς επιστήμονες, 6 στους 10 εργαζόμενους στρεσάρονται περισσότερο στο σπίτι παρά στη δουλειά τους. Γιατί δεν ξέρουν τη δουλειά τους στο σπίτι.

Η Siemens σχεδιάζει να ιδρύσει τράπεζα. Για να μην τρέχει τα λεφτά της μίζας στις ξένες.

Και ο Ταΐπ Ερντοάν δήλωσε ότι δεν είναι κατοχικός ο τουρκικός στρατός στην Κύπρο. Είναι αιχμάλωτος της Κύπρου.

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρουμανίας ακύρωσε ως παράνομη τη μείωση των συντάξεων κατά 15%, που είχε επιβάλει η κυβέρνηση, υπό τις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μερικές φορές οι επιταγές της Δικαιοσύνης έχουν μεγαλύτερη αξία από τις επιταγές της αγοράς.

Το ένα τρίτο των ελληνικών χωριών και κωμοπόλεων είναι χωρίς βιολογικό καθαρισμό. Πάλι καλά. Γιατί τα άλλα δύο τρίτα είναι χωρίς καθαρισμό.

Τρεις ακτινογραφίες θώρακα της Μέριλιν Μονρόε πουλήθηκαν σε δημοπρασία αντί 45.000 δολαρίων. Για να μη λένε μερικοί ότι δεν είχε αξία ο εσωτερικός της κόσμος.

Τέλος, η στήλη φεύγει με άδεια για τον Βόρειο Πόλο, παρέα με 4 φίλους, σε τρεις μοτοσικλέτες και ένα τζιπ. Θα ξαναείναι μαζί σας στις 8 Αυγούστου με νέα του πόλου.

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr.

Κρίση: Δημοκρατία ή τρομοκρατία

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Κρίση: Δημοκρατία ή τρομοκρατία

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ Συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά nkotzias@otenet.gr

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δυναμώνει η ανάγκη να λαμβάνονται δύσκολες και γρήγορες αποφάσεις.

Η πολιτική μπορεί να ανταποκριθεί με δύο τρόπους σε αυτή την πίεση επιτάχυνσης: Είτε με αύξηση της δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής και της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς, είτε με αυταρχικές πρακτικές. Οι τελευταίες έχουν ως αφετηρία τους την επίκληση της «εξωτερικής πίεσης» της κρίσης και της «απαίτησης» να μιλήσουν «οι ειδικοί» και όχι ο λαός. Συνολικά, εντείνεται η τάση οι αποφάσεις να λαμβάνονται από έναν όλο και πιο μικρό κύκλο ανθρώπων. Τάση που έχω ονομάσει ως «εσωτερίκευση» του πολιτικού συστήματος.

Επί παραδείγματι, ακόμα και αν οι αποφάσεις ψηφίζονται τυπικά στη Βουλή, ουσιαστικά η τελευταία απλά πειθαρχεί σε αποφάσεις που έχουν ληφθεί ήδη στο υπουργικό συμβούλιο. Αλλά και το τελευταίο τείνει όλο και περισσότερο να περιορίζεται στην υιοθέτηση πολιτικών που έχουν διαμορφωθεί σε ένα μικρό κύκλο υπουργών και συνεργατών του πρωθυπουργού.

Αντίθετα με την υπάρχουσα πρακτική, κατά τη γνώμη μου, όταν το σύστημα βρίσκεται σε κρίση, αυξάνει η ανάγκη να δίνονται λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν, με ακόμη περισσότερη δημοκρατία. Στο βαθμό που δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, και συνακόλουθα παραβιάζονται προεκλογικές δεσμεύσεις, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού τείνουν προς την απόσυρση από τη σφαίρα του νόμιμου δημόσιου βίου. Η απόσυρση αυτή μπορεί να είναι αποτέλεσμα κατάθλιψης, παραίτησης, εσωστρέφειας. Αλλά και της αίσθησης ότι δεν υπάρχουν θετικές λύσεις εντός των υπαρχόντων πλαισίων. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση ένα τμήμα της κοινωνίας μπορεί να φλερτάρει με τη βία. Οταν η δημοκρατία όχι μόνο δεν αναπτύσσεται, αλλά σε ένα βαθμό υπονομεύεται, τότε φαντάζει η κήρυξη του άμεσου πολέμου στο σύστημα ως μια εναλλακτική διέξοδος.

Δίπλα στους ανθρώπους που είναι ψυχολογικά καταναγκαστικοί και πιστεύουν ότι έχουν δικαιώματα ζωής ή θανάτου επί τρίτων, αρχίζουν να υιοθετούν μεθόδους βίας εκείνοι οι απελπισμένοι πολίτες που δεν βλέπουν να υπάρχει τρόπος να αλλάξει κάτι στις υπάρχουσες συνθήκες, με τους υπάρχοντες κανόνες. Ακόμα δε και αν πιστεύουν στις δημοκρατικές διαδικασίες, διαπιστώνουν συχνά ότι δεν είναι δυνατή η αξιοποίησή τους, διότι οι κατέχοντες τις υπονομεύουν ή, έστω, τις περιορίζουν. Σε αυτή την περίπτωση νιώθοντας αδιέξοδο μπορούν εύκολα να πιστέψουν ότι η λύση βρίσκεται στη βίαια επιβολή άλλων επιλογών από τις κυρίαρχες. Να αναζητήσουν χώρους «αυτονομίας» και να θεωρήσουν ότι ακόμα και η τρομοκρατία αποτελεί μια πρέπουσα απάντηση στα αδιέξοδα που νιώθουν.

Η τρομοκρατία μπορεί να γεννηθεί από ακραίες ψυχοπνευματικές αντιλήψεις συγκεκριμένων προσωπικοτήτων. Αλλά, ταυτόχρονα, μπορεί να είναι προϊόν της αίσθησης ότι δεν υπάρχουν λύσεις στο υπάρχον θεσμικό σύστημα και δια μέσου αυτού. Σε μια τέτοια περίπτωση η έλλειψη ή ο περιορισμός της δημοκρατίας αποτελεί τροφοδότη ακραίων επιλογών. Γι' αυτό η ανάπτυξη της δημοκρατίας είναι άμεσα αναγκαία σε συνθήκες κρίσης, ως όπλο αποτροπής της μετατροπής της οικονομικής κρίσης σε κρίση των δημοκρατικών θεσμών. Σήμερα η χώρα ακριβώς λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, χρειάζεται την ενίσχυση της δημοκρατίας. Αντίθετα, το τελευταίο που θα χρειαζόταν είναι ο περιορισμός της στο όνομα των απαιτήσεων της κρίσης, πράγμα που ήδη γίνεται και η αυταρχική αντιμετώπιση των συνακόλουθών της, παγίδα που μπορεί να επανεμφανιστεί.

Εμειναν με το κόμμα στο χέρι ή Όποιος βγαίνει έξω από το μαντρί...

Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Εμειναν με το κόμμα στο χέρι

Του ΠΑΣΧΑΛΗ ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ

Δύο νέα κόμματα βρίσκονται προ των πυλών. Η Δημοκρατική Αριστερά υπό τον Φ. Κουβέλη είναι γεγονός, ενώ ζήτημα χρόνου είναι η ανακοίνωση νέου σχηματισμού από την Ντόρα Μπακογιάννη.

Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν πολλοί στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Ελάχιστοι, όμως, είχαν την τύχη να μπουν στη Βουλή και να μακροημερεύσουν. Από τη Ν.Δ. ο Γ. Καρατζαφέρης κατάφερε να μπει δύο φορές στη Βουλή. Οσες και η ΔΗ.ΑΝΑ. του Κ. Στεφανόπουλου (αλλά με διαφορετικό εκλογικό νόμο), ενώ η ΠΟΛ.ΑΝ. του Αντ. Σαμαρά μόλις μία φορά είδε στελέχη της στο Κοινοβούλιο.

Η Ν.Δ. μετρά πέντε διασπάσεις κατά τη Μεταπολίτευση:

*Τον Σεπτέμβριο του 1985 ο Κ. Στεφανόπουλος ιδρύει τη ΔΗ.ΑΝΑ. ύστερα από τη σύγκρουσή του με τον Κ. Μητσοτάκη. Στην πρώτη του κάθοδο στις εκλογές τον Ιούνιο του 1989 με 1,01% εξασφαλίζει μία έδρα (λόγω απλής αναλογικής). Τον Απρίλιο του 1990 με ακόμη μικρότερο ποσοστό (0,67%) καταλαμβάνει πάλι έδρα με τον Θ. Κατσίκη, ο οποίος στηρίζει την κυβέρνηση της Ν.Δ. και στη συνέχεια προσχωρεί στη Ρηγίλης. Η ΔΗ.ΑΝΑ. μένοντας στο 2,79% στις ευρωεκλογές του 1994 δεν καταφέρνει να εκλέξει εκπρόσωπο. Το 1995 ο Κ. Στεφανόπουλος εκλέγεται πρόεδρος της Δημοκρατίας με πρόταση του Αντ. Σαμαρά και στήριξη ΠΟΛ.ΑΝ.-ΠΑΣΟΚ.

*Η Πολιτική Ανοιξη δημιουργείται τον Ιούνιο του 1993, ενώ ο Α. Σαμαράς είχε αποχωρήσει από τη Ν.Δ. Στις εκλογές του ίδιου έτους λαμβάνει ποσοστό 4,9% (10 έδρες) και 8,7% στις ευρωεκλογές το επόμενο έτος (δύο έδρες). Μετά αρχίζει η κάτω βόλτα. Το 1996 αποτυγχάνει να υπερβεί το 3% για να μπει στη Βουλή. Το 2000 δεν μετέχει στις εκλογές και υποστηρίζει ανοιχτά τη Ν.Δ. Ο Αντ. Σαμαράς είναι ο μόνος που έμελλε να αποτελέσει την εξαίρεση στη ρήση του Ευ. Αβέρωφ, που ήθελε όποιον αποχωρεί από το περίφημο μαντρί να τον τρώει ο λύκος. Επέστρεψε κι έγινε αρχηγός της Ν.Δ.

*Τον Απρίλιο του 1999 ο Στ. Μάνος (διεγράφη από τη Ν.Δ. το 1998) ιδρύει το κόμμα των Φιλελευθέρων. Περιορίζεται στις ευρωεκλογές του Ιουνίου στο 1,62%. Τον Μάρτιο του 2009 είναι ιδρυτικό μέλος της Δράσης μαζί με τον Β. Κοντογιαννόπουλο, τον Γ. Μπουτάρη κ.ά. Ούτε αυτή τη φορά έχει τύχη. Στις ευρωεκλογές μένει στο 0,76%.

*Καμία τύχη δεν έχει και ο Δημ. Αβραμόπουλος με το Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών. Το ανακοινώνει τον Μάρτιο του 2001 και τον Ιούνιο του 2002 διακόπτει τη λειτουργία του, επιστρέφοντας στο γαλάζιο «μαντρί». Το ΚΕΠ είναι μοναδικό κόμμα που δεν μετέχει σε εκλογές.

*Τον Σεπτέμβριο του 2000 ο Γ. Καρατζαφέρης ιδρύει το ΛΑΟΣ μετά τη διαγραφή του από τη Ν.Δ. Απέτυχε να μπει στη Βουλή το 2004 (2,2%), αλλά στις ευρωεκλογές του ίδιου έτους σκαρφαλώνει στο 4,1%. Ποσοστό που εν μέρει διατηρεί το 2007 και βγάζει 10 βουλευτές. Το 2009 με 7,15% εκλέγει δύο ευρωβουλευτές και 15 βουλευτές στις εθνικές (5,63%).

Το ΠΑΣΟΚ μετράει τουλάχιστον εννέα διασπάσεις, δίχως όμως να του κοστίσουν σημαντικά. Συνήθως, οι κατά καιρούς διαγραφές ενδυνάμωναν τον αρχηγό, ενώ μόνο ο Δ. Τσοβόλας με το ΔΗΚΚΙ κατάφερε μία φορά να εκπροσωπηθεί στη Βουλή.

*Η πρώτη διάσπαση γίνεται τον Μάρτιο του 1975. Αποχωρούν οι Ν. Κωνσταντόπουλος, Σ. Καράγιωργας, Α. Στάγκος, Μελίνα Μερκούρη, Αγγέλα Κοκκόλα κ.ά. Ιδρύουν τη Σοσιαλιστική Πορεία και κατεβαίνουν αυτόνομα στις εκλογές του 1977.

*Το 1982 ιδρύεται το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κίνημα Ελλάδας (ΑΣΚΕ) από τον Ν. Καργόπουλο και στελέχη του Οργανωτικού Γραφείου του Κινήματος. Εξακολουθεί να κατεβαίνει μέχρι σήμερα στις εκλογές.

*Το 1985 η Ενιαία Σοσιαλιστική Παράταξη Ελλάδας (ΕΣΠΕ) με τον Στ. Παναγούλη.

*Το 1988 το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΕΣΚ) από τον Γερ. Αρσένη και τους Χρ. Κοκκινοβασίλη και Δ. Πιπεργιά. Ενα χρόνο μετά ο Γ. Αρσένης επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ.

*Το 1988 οι Τ. Ιντζές, Β. Ευαγγελινός και Β. Φίλιας ιδρύουν τη Σοσιαλιστική Ενωση, που αργότερα θα προσχωρήσει στο Συνασπισμό.

*Το 1989 ιδρύεται το Ελληνικό Ριζοσπαστικό Κίνημα από τον Αντ. Τρίτση. Τον επόμενο χρόνο εκλέγεται δήμαρχος Αθηναίων με στήριξη της Ν.Δ.

*Το 1995 στελέχη με επικεφαλής τον Δ. Τσοβόλα κάνουν το ΔΗΚΚΙ. Στις εκλογές του 1996 με 4,4% εξασφαλίζουν 9 έδρες, ενώ ακόμη μεγαλύτερο είναι το ποσοστό στις ευρωεκλογές του 1999 (6,8% και δύο έδρες). Στις επόμενες εκλογές, 2000 και 2004, δεν ξεπερνούν το όριο του 3% και βρίσκονται εκτός Βουλής.

*Το 1999 ο Μιχ. Χαραλαμπίδης ιδρύει τη Δημοκρατική Περιφερειακή Ενωση. Στάθηκε στο 0,47% στις εκλογές του 2000.

*Το 2003 ο Στ. Παπαθεμελής φτιάχνει τη Δημοκρατική Αναγέννηση. Στις εκλογές του 2004 το κόμμα μπαίνει στο ψυγείο, αφού ο ιδρυτής του κατεβαίνει με τη Ν.Δ. και εκλέγεται στην Α' Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια ίδρυσε το Πανελλήνιο Μακεδονικό Μέτωπο, στο οποίο μετέχει και ο Κ. Ζουράρις. Στις τελευταίες ευρωεκλογές πήρε 1,27%.

Για την αριστερά είναι δύσκολο να μετρήσει κανείς με ακρίβεια τις διασπάσεις και τις κατά καιρούς αποχωρήσεις.

*Το ΚΚΕ (εσωτ.) προήλθε από τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ. Το Μάιο του 1986 διασπάται για να προκύψουν ΕΑΡ και ΚΚΕ εσ-Ανανεωτική Αριστερά.

*Στις εκλογές του 1989 η ΕΑΡ συμμετέχει στην εκλογική συμμαχία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου.

*Το 1989 ύστερα από διάσπαση του ΚΚΕ προκύπτει το Νέο Αριστερό Ρεύμα.

*Το 1991 οι ανανεωτικοί του ΚΚΕ αποχωρούν. Ο Συνασπισμός μετατρέπεται σε κόμμα, αλλά το 1993 αποτυγχάνει να εισέλθει στη Βουλή.

*Στην αναμέτρηση του 2000 ο ΣΥΝ λαμβάνει 3,2% (με την υποστήριξη της ΑΚΟΑ), αλλά μετά τις εκλογές καταγράφονται αποχωρήσεις στελεχών, που ζητούσαν προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ. Ιδρύεται η ΑΕΚΑ με επικεφαλής τον Ν. Μπίστη, ο οποίος ανέλαβε υφυπουργός στην κυβέρνηση του Κ. Σημίτη.

*Στις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου 2004, ο Συνασπισμός με μικρότερα κόμματα και οργανώσεις δημιουργεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον περασμένο μήνα η ανανεωτική πτέρυγα αποχωρεί για να φτιάξει υπό τον Φ. Κουβέλη τη Δημοκρατική Αριστερά. Και απ' ό,τι φαίνεται, αυτή δεν θα είναι η τελευταία πράξη στην ιστορία των διασπάσεων.

Σαν τον κάβουρα, οι αποκαλύψεις... από την έκρηξη στην εξέδρα Deepwater Horizon της ΒΡ στον Κόλπο του Μεξικού

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Σαν τον κάβουρα, οι αποκαλύψεις...

Ερευνα για να διακριβώσει κατά πόσο ευσταθούν πληροφορίες για το ότι ασκήθηκε λογοκρισία και επιβλήθηκαν περιορισμοί στη δημοσιογραφική κάλυψη της κρίσης με τη διαρροή πετρελαίου από την έκρηξη στην εξέδρα Deepwater Horizon της ΒΡ στον Κόλπο του Μεξικού, ανακοίνωσε ότι θα διεξαγάγει μεγάλο αμερικανικό σωματείο που εκπροσωπεί τους δημοσιογράφους των ραδιοτηλεοπτικών μέσων.

Η Αμερικανική Ομοσπονδία Καλλιτεχνών της Τηλεόρασης και του Ραδιοφώνου (AFTRA) ανακοίνωσε ότι δημιούργησε μια ιστοσελίδα προκειμένου να συγκεντρώσει σ' αυτή αναφορές και καταγγελίες δημοσιογράφων που εμποδίστηκαν να συλλέξουν πληροφορίες για τη χειρότερη πετρελαιοκηλίδα στην αμερικανική ιστορία. «Ανησυχούμε καθώς είναι συνεχής η ροή πληροφοριών που αναφέρουν ότι αποκλείονται οι δημοσιογράφοι από την πρόσβαση σε πηγές και δημόσιους χώρους, που είναι απαραίτητοι προκειμένου να καλύψουν πλήρως αυτή τη σημαντική ιστορία», σημειώνει σε ανακοίνωσή της η πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Ρομπέρτα Ρίαρντον. Η ανακοίνωση αυτή έρχεται δέκα εβδομάδες μετά τις καταγγελίες ότι τοπικοί και ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι, που δέχονταν πιέσεις από την ΒΡ, εμπόδισαν φωτογράφους, τηλεοπτικά συνεργεία και δημοσιογράφους να πετάξουν πάνω από τις περιοχές όπου πραγματοποιούνται οι προσπάθειες περιορισμού της πετρελαιοκηλίδας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΑΒΑΡΑ (Πηγές: Reuters, ΑΠΕ,) φωτ. Reuters

ΔΝΤ: δεσμεύει και τον Νείλο! - Από τη ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΓΑΡΤΑΝΗ-ΧΟΪΔΑ

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

ΔΝΤ: δεσμεύει και τον Νείλο!

Από τη ΣΤΕΛΛΑ ΠΑΓΑΡΤΑΝΗ-ΧΟΪΔΑ

Ακόμη μια προσπάθεια να πάψει ο διπλωματικός «πόλεμος του Νείλου» ναυάγησε την περασμένη εβδομάδα. Οι διαπραγματεύσεις των εννέα κρατών, που το έδαφός τους διασχίζει ο μεγαλύτερος ποταμός της Αφρικής, έληξαν μέσα στη σύγχυση. Ο δεύτερος σε μέγεθος ποταμός του πλανήτη πηγάζει από τη μαύρη Αφρική.

Η ανάπτυξη και η επιβίωση κάπου 160 εκατομμυρίων ψυχών στις δέκα χώρες της Λεκάνης του Νείλου εξαρτάται από αυτόν και τους παραπόταμούς του. Η διαμάχη κρατάει αιώνες. Αιθιοπία, Ρουάντα , Μπουρούντι, Τανζανία, Ουγκάντα, Κένυα, Κονγκό, χώρες φτωχές και διψασμένες, έχουν με συμφωνία του 1929 αποκλειστεί από τη ζωτική πηγή ανάπτυξης που κυλά δίπλα τους. Η συμφωνία, έργο της βρετανικής αποικιοκρατίας, υπογράφτηκε με συμβαλλομένους αφενός το Σουδάν και τις υπόλοιπες αποικίες, που τις εκπροσωπούσαν οι Βρετανοί, αφετέρου την Αίγυπτο, την οποία οι Αγγλοι θεωρούσαν στρατηγικό τους σύμμαχο. Αλλωστε, με τη Διώρυγα του Σουέζ έλεγχαν την πρόσβαση στην Ινδία. Κατά τους όρους της συμφωνίας, ο Νείλος έχει στην ουσία μοιραστεί ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Σουδάν. Η πρώτη νέμεται τη μερίδα του λέοντος: τα 3/4 του υδάτινου όγκου, 55,5 δισεκατομμύρια κυβικά νερού από το σύνολο των 84 που ρέουν στον κορμό του· το δεύτερο καρπώθηκε ό,τι απόμεινε. Στην Αίγυπτο έχει αναγνωριστεί το δικαίωμα να ελέγχει το ποτάμι σε όλη τη διαδρομή του -έχει 6.700 χλμ. μήκος- με δικαίωμα Veto σε κάθε απόπειρα να μεταβληθεί ο όγκος του νερού που φτάνει στο έδαφός της.

Κάτι τέτοιο, δηλώνει, θα θεωρηθεί casus belli. Επί των ημερών του ο Σαντάτ είχε απειλήσει με βομβαρδισμό την Αιθιοπία, αν υλοποιούσε τα σχέδιά της να στρέψει νερά του Γαλάζιου Νείλου, που πηγάζει από την αιθιοπική λίμνη Τάνα, προς άνυδρες περιοχές της. Οι χώρες της Λεκάνης του Νείλου, ωστόσο, ουδέποτε αναγνώρισαν τη συμφωνία που για λογαριασμό τους είχε υπογράψει η Βρετανία. Απομεινάρι της αποικιοκρατίας τη θεωρούν σήμερα και η αντίστροφη μέτρηση να καταργηθεί έχει αρχίσει. Αλλά για την Αίγυπτο ο Νείλος είναι πραγματικά «φλέβα ζωής». Η χώρα είναι στ' αλήθεια δημιούργημά του. Δίχως το «μπλε χρυσάφι» του, θα ήταν απέραντη έρημος. Μόνο το 4% του εδάφους της είναι κατοικήσιμο και καλλιεργήσιμο. Ακριβώς αυτό που απλώνεται καταπράσινο στις όχθες του και το κατοικεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της.

*Κατά 90% εξαρτάται η Αίγυπτος από το ευλογημένο ποτάμι, για τη γεωργία και γενικά την επιβίωση του λαού της. Καταναλώνει πάνω από το 70% του υδάτινου όγκου του. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Νείλος είναι από τα 4 ποτάμια που στερεύουν από υπερεκμετάλλευση με φράγματα. Τα άλλα είναι ο Γάγγης, ο Κίτρινος Ποταμός και ο Κολοράντο. Κατά το Γραφείο Αναφοράς Πληθυσμού, ο πληθυσμός της Αιγύπτου από 79 εκατομμύρια σήμερα θα εκτοξευθεί στα 122 το 2050. Αλλά και στις χώρες της Λεκάνης ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού θα είναι ταχύτερος. Και το ερώτημα παραμένει: σε ποιον ανήκει ο Νείλος;.

Ο, tempora!

Το 1999 συστάθηκε η «Πρωτοβουλία για τη Λεκάνη του Νείλου» υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Τράπεζας, προκειμένου να προληφθούν πιθανές συρράξεις για το νερό. Αλλά στον υπερχρεωμένο Τρίτο Κόσμο, Παγκόσμια Τράπεζα και ΔΝΤ θέτουν την αποκλειστική διαχείριση των υδάτινων πόρων ως όρο για την αναδιαπραγμάτευση χρεών! Οι «βαρόνοι του νερού», πέντε-έξι πολυεθνικές δηλαδή, ανάμεσα τους Bechtel, Enron, ACEA, SUEZ, Vivendi-Universal, που το ελέγχουν σε 56 χώρες, αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Οταν οι χώρες της Λεκάνης στράφηκαν στο ΔΝΤ για κεφάλαια που θα επέτρεπαν να γίνουν έργα ορθολογικότερης χρήσης των νερών του Νείλου, το Ταμείο τούς μπλόκαρε ζητώντας τη συναίνεση όλων. Τον Μάιο, Αιθιοπία - Τανζανία, από τις οποίες πηγάζουν ο Γαλάζιος και Λευκός Νείλος που ενώνονται στο Χαρτούμ και το ποτάμι συνεχίζει ως Νείλος, διατύπωσαν πρόταση για τη συμμετοχή τους στη νομή των νερών με τη στήριξη και της Δύσης. Την υπόγραψαν οι χώρες της Λεκάνης, πλην Αιγύπτου και Σουδάν.

Ομως

Είναι πρόταση-τελεσίγραφο. Η προθεσμία υπογραφής της εκπνέει σε ένα χρόνο. Το Κάιρο θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το φθινόπωρο. Χωρίς να κρύβει πως ο Νείλος είναι θέμα εθνικής ασφάλειας για την Αίγυπτο. Αλλωστε, τα θέματα του ποταμού είναι πλέον αρμοδιότητα των μυστικών υπηρεσιών και των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας.

Ο αποπροσανατολιστικός ρόλος της Αριστεράς για την Ευρωπαϊκή Ενωση

Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Ο αποπροσανατολιστικός ρόλος της Αριστεράς για την Ευρωπαϊκή Ενωση

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Σήμερα είναι πια φανερό ότι η «κοινοβουλευτική χούντα» που κυβερνά τη χώρα εφαρμόζει πιστά τη γνωστή συνταγή των ντόπιων και ξένων ελίτ, την οποία υπηρετεί πιστά: κατάργηση κάθε σημαντικού κοινωνικού ελέγχου πάνω στις αγορές, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και παράλληλη κατάπνιξη κάθε συνακόλουθης λαϊκής αντίστασης με τη φυσική βία.

Εάν όμως οι ελίτ «κάνουν τη δουλειά τους», σήμερα γίνεται εξίσου φανερό ότι η Αριστερά μας αποδεικνύεται πως βρίσκεται πολύ κάτω των δραματικών περιστάσεων. Ετσι, αντί το αντισυστημικό τουλάχιστον τμήμα της να ηγηθεί ενός μαζικού λαϊκού κινήματος με σαφείς στόχους ως προς το κομβικό θέμα της ένταξής μας στην Ε.Ε., η μεν ρεφορμιστική Αριστερά, όπως ήταν αναμενόμενο, προτείνει μεταρρυθμίσεις (New Deal, κεϊνσιανές πολιτικές κ.λπ.!), που, όπως έχω δείξει και μόλις επιβεβαίωσε το G20, αποτελούν σήμερα... παραμύθια της Χαλιμάς, η δε αντισυστημική Αριστερά είτε θολώνει τα νερά και αποπροσανατολίζει το λαϊκό κίνημα είτε συναρτά την έξοδο από την Ε.Ε. με την αντικαπιταλιστική αλλαγή. Κάποιοι άλλοι επικαλούνται το επιχείρημα της «ανωριμότητας» του αιτήματος για την έξοδο από την Ε.Ε., για να συγκαλύψουν έναν ψευτο-διεθνισμό που απορρέει από ένα δογματικό μαρξισμό. Τέλος, η ελευθεριακή Αριστερά συνήθως... δεν ασχολείται με το θέμα της Ε.Ε., εφόσον γι' αυτήν ο στόχος είναι το «κράτος», τα «αφεντικά» ή τα φαντασιακά!

Στην πρώτη κατηγορία, του αποπροσανατολισμού, ανήκουν κατ' αρχήν οι διάφορες τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέτουν θέμα εξόδου ούτε καν από την ευρωζώνη. Και αυτό τη στιγμή που ακόμη και διεθνείς ορθόδοξοι οικονομολόγοι βλέπουν την έξοδο από αυτήν ως τη μόνη λύση για να αποφευχθεί ο καταστροφικός «μονόδρομος» των ελίτ! Στην ίδια όμως αποπροσανατολιστική κατηγορία ανήκουν, τελικά, και οι υποτιθέμενες πιο ριζοσπαστικές τάσεις στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ1 κ.λπ.), οι οποίες, ακολουθώντας τις άκρως αντιφατικές θέσεις της «Πρωτοβουλίας των αριστερών οικονομολόγων»2, θέτουν μεν θέμα εξόδου από την ευρωζώνη αλλά όχι και από την Ε.Ε., που δεν το θεωρούν σήμερα «προαπαιτούμενο» για την έξοδο από την κρίση. Ομως, όπως έγινε φανερό με τα τελευταία μέτρα (ασφαλιστικό, εργασιακό) και τα προαναγγελλόμενα (ξεπούλημα κάθε κρατικού περιουσιακού στοιχείου, ακόμη και αν καλύπτει βασικές ανάγκες, όπως νερό, τρένα, λιμάνια κ.λπ.), το θέμα δεν είναι πια, όπως ξεκίνησε, ένα ζήτημα δημοσιονομικής κρίσης και χρεοκοπίας - ζήτημα που, επίσης, σε τελική ανάλυση, ανάγεται στην ένταξή μας στην Ε.Ε. και όχι απλά στις «κακές πολιτικές» της ευρωζώνης, όπως ισχυρίζονται οι «αριστεροί οικονομολόγοι». Σήμερα το θέμα είναι ότι, πέρα από τον δήθεν «μονόδρομο» των ληστρικών μέτρων για την αποφυγή χρεοκοπίας, αντιμετωπίζουμε κάτι ακόμη πιο σημαντικό: την κατάλυση στοιχειωδών κοινωνικών ελέγχων στην αγορά εργασίας, στην ασφάλιση, στην παιδεία κ.λπ., κάποιοι από τους οποίους έχουν ιστορία ενός αιώνα!

Είναι, επομένως, σαφές ότι οι ξένες και οι μεταπρατικές ντόπιες ελίτ χρησιμοποιούν τη «χρυσή ευκαιρία» της σημερινής μετατροπής της χώρας σε τυπικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (με τη μορφή της Ε.Ε. και του ΔΝΤ)3 για να εφαρμόσουν τις «4 ελευθερίες», δηλαδή την κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων (σε αντίθεση με τους ρυθμιστικούς) στις αγορές αγαθών, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργασίας, από τις οποίες μόνο οι δύο πρώτες έχουν «απελευθερωθεί» πλήρως στην Ελλάδα. Ομως, η «απελευθέρωση» των αγορών αυτών, που αποτελεί θεμελιακό νόμο της Ε.Ε., καθιερώθηκε με την ενιαία αγορά, πολύ πιο πριν από την καθιέρωση της ευρωζώνης, πράγμα που σημαίνει ότι έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, χωρίς την παράλληλη έξοδο από την Ε.Ε., δεν πρόκειται να επηρεάσει στο παραμικρό τις «θεσμικές αλλαγές» της κοινοβουλευτικής χούντας στο εργασιακό, στο ασφαλιστικό, στην εκπαίδευση κ.λπ.

Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι το πρόγραμμα της «Πρωτοβουλίας» και των συνοδοιπόρων της είναι εντελώς αποπροσανατολιστικό, διότι όχι μόνο δεν είναι δυνατή η διαγραφή του χρέους που προτείνουν (παρά μόνο επαναστατικώ δικαίω, ιδιαίτερα όταν η κοινοβουλευτική χούντα έχει υποθηκεύσει κάθε κρατικό ενεργητικό στοιχείο με τη δανειακή συνθήκη της 8ης Μαΐου), αλλά ούτε καν η μείωσή του είναι δυνατή χωρίς τη συμφωνία των «εταίρων» μας (δηλαδή των πιστωτών) που θα βάλουν βέβαια τους δικούς τους όρους. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι παρόμοια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους μέσα στην Ε.Ε., συνοδευόμενη και με την αποχώρησή μας από την ευρωζώνη, αποτελεί βασικό εφεδρικό σχέδιο των «εταίρων» μας, σε περίπτωση αποτυχίας των σημερινών μέτρων! Αλλά ούτε και τα υπόλοιπα μέτρα που εισηγούνται οι ίδιοι είναι δυνατά μέσα στην Ε.Ε., εφόσον σχεδόν όλα αντίκεινται στην Ε.Ε. και τις «4 ελευθερίες» της. Δηλαδή: οι μόνιμοι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων (μόνο κάποιοι έκτακτοι έλεγχοι με στόχο την κερδοσκοπική φυγή κεφαλαίων είναι δυνατοί), η κρατικοποίηση των μεγάλων τραπεζών (μόνο κρατικοποιήσεις των ζημιών τους, σε σχέση με τη χρηματοπιστωτική κρίση, αποτελούν κοινοτική πρακτική), η επαναφορά στο Δημόσιο των στρατηγικής σημασίας ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή όταν, ως γνωστόν, η Ε.Ε. -όχι η ευρωζώνη- εξανάγκασε την ιδιωτικοποίησή της με συνεχή εξοντωτικά πρόστιμα επειδή το κράτος την «προστάτευε» (!) κ.λπ.

Με άλλα λόγια, αυτό που προφανώς «ξεχνούν» οι «αριστεροί οικονομολόγοι» είναι ότι η ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, η οποία οδήγησε στη μεταπολεμική αναπτυξιακή «φούσκα» που μόλις έσκασε, έγινε μέσω της ένταξής μας στην Ε.Ε. και ότι, επομένως, το ευρώ και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση λειτούργησαν απλώς σαν καταλύτες στη διαδικασία αυτή και όχι βέβαια σαν αιτίες! Ακόμη «ξεχνούν» ότι, μη θέτοντας θέμα εξόδου από την Ε.Ε., δεν μπορούν να θέσουν και θέμα κατάργησης της «απελευθέρωσης» των αγορών αγαθών και υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας που είναι πίσω από το Μνημόνιο και συνακόλουθα τις ρυθμίσεις για το ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Τέλος, «ξεχνούν» πως όχι μόνο η έξοδος από τη σημερινή κρίση δεν είναι δυνατή μέσα στην Ε.Ε., αλλά ούτε βέβαια η δημιουργία των προϋποθέσεων για την οικοδόμηση μιας άλλης οικονομικής δομής που επικαλούνται, η οποία δεν θα ήταν συμβατή με τις «4 ελευθερίες»!

Οσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση, που αναφέρεται κυρίως στο ΚΚΕ, μολονότι το κόμμα αυτό ήταν το μόνο που με συνέπεια πάντα έθετε θέμα εξόδου από την Ε.Ε., σήμερα φαίνεται να τη συναρτά με τη λαϊκή εξουσία και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ομως, η έξοδος από την Ε.Ε. είναι απλώς η αναγκαία (αλλά όχι και επαρκής) συνθήκη για τη ρήξη των δεσμών της χώρας με τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Απλώς, για την Ελλάδα, το αίτημα αυτό παίρνει ιδιαίτερη σημασία λόγω της σημερινής προσπάθειας των ελίτ να μετατραπεί η χώρα στο πρώτο -και τυπικά- προτεκτοράτο της Ε.Ε. και της συνακόλουθης απόπειρας κατάλυσης των κοινωνικών κεκτημένων! Επομένως, η πάλη για την ανατροπή του συστήματος δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον αγώνα για άμεση έξοδο από την Ε.Ε., στον οποίο το ΚΚΕ θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να παίξει αποφασιστικό ρόλο. Το μεγάλο δίλημμα, επομένως, που πρέπει ν' αντιμετωπίσει το κόμμα αυτό είναι: ή να τεθεί επικεφαλής ενός παλλαϊκού αγώνα για την έξοδο από την Ε.Ε., που θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις και για συστημική αλλαγή, ή να συμμεριστεί, μαζί με την υπόλοιπη Αριστερά, την ευθύνη που τους αναλογεί για τις καταστροφικές συνέπειες που έρχονται.

Τέλος, αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι «ανώριμο» το αίτημα εξόδου από την Ε.Ε., φαίνεται πως «ξεχνούν» ότι σήμερα δεν συζητάμε θεωρητικά κάποιο «μαξιμαλιστικό» αίτημα, αλλά το κρίσιμο θέμα ανατροπής της άμεσης καταβαράθρωσης των κοινωνικών κατακτήσεων μέσα σε μια διαδικασία μετατροπής της Ελλάδας σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, καθώς και της πτώχευσης των λαϊκών στρωμάτων...

1 Αναφέρω απλώς σχετικά και κάποιες προσωπικές επιθέσεις (π.χ. Π. Παπακωνσταντίνου, «Η πτώχευση της κριτικής», «Πριν», 27/6/2010) που αποδίδουν τη θεμελιακή διαφωνία μου για τη στάση της «Πρωτοβουλίας» στη «διαφωνία για τη διαφωνία και τη μανία της δικαίωσης του ενός εναντίον όλων» - επιθέσεις που χαρακτηρίζουν βέβαια αυτούς που καταφεύγουν σε παρόμοια μέσα για να καλύψουν την προφανή ένδεια επιχειρημάτων.

2 Μπιτσάκης, Ρούσης, Καζάκης κ.ά., «Παύση πληρωμών - έξοδος από το ευρώ», 15/5/2010.

3 βλ. Τ. Φωτόπουλος, «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ - Προς μια αυτοδύναμη οικονομία» (Γόρδιος, Σεπτέμβρης 2010).

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/