Τα διδάγματα μιας σύγκρουσης
«Πόλεμος!» φώναζε ο πρόεδρος των φορτηγατζήδων σκαρφαλωμένος στα κάγκελα της εισόδου του υπουργείου Μεταφορών υπό τις ιαχές των συγκεντρωμένων απεργών. «Θα βυθίσουμε την Ελλάδα στο σκοτάδι» προειδοποιούν οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ αν προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση τμημάτων της ΔΕΗ.
Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος των συνδικαλιστών είναι η κυβέρνηση. Και στις δύο περιπτώσεις οι διαμαρτυρόμενοι ισχυρίζονται ότι ο αγώνας τους είναι δίκαιος και γίνεται για να προστατευθούν οι κατακτήσεις του ελληνικού λαού. Ωστόσο, τις συνέπειες από τις ενέργειές τους τις πλήρωσαν και θα τις πληρώσουν άλλες κοινωνικές ομάδες, που δεν ανήκουν στις προνομιούχες ζώνες της ελληνικής οικονομίας.
Το ίδιο έργο θα παιχτεί το φθινόπωρο με τον δημόσιο τομέα (ξανά) και τις ΔΕΚΟ και πολλά θα κριθούν από τη διαχείριση που θα κάνουν οι ηγεσίες των συνδικάτων.
Για να μην είναι η αντίστασή τους μάταιη, οφείλουν τα συνδικάτα να εξασφαλίσουν την υποστήριξη, τουλάχιστον τη συμπάθεια -και, στη χειρότερη εκδοχή, την ανοχή- της κοινωνίας. Η κυβέρνηση, με τα μέσα που διαθέτει (κρατικός μηχανισμός, φιλικά ΜΜΕ), θα φροντίσει να τα συκοφαντήσει, παρουσιάζοντάς τα ως ανεύθυνα, ότι βάζουν εμπόδια στον εκσυγχρονισμό της χώρας για να προστατεύσουν τα προνόμιά τους, με τελική επιδίωξη να προκαλέσει την οργή της κοινής γνώμης και τη διάσπαση των δυνάμεών τους. Να θυμίσουμε ότι την κατηγορία περί ρετιρέ (η σύγχρονη εκδοχή της εργατικής αριστοκρατίας) πρώτος την εκστόμισε ο Α. Παπανδρέου.
Πρέπει να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια ώστε να εξασφαλιστεί η αλληλεγγύη των κοινωνικών ομάδων που θα πληγούν από την απεργία. Αυτό προϋποθέτει βασανιστικό διάλογο, οργάνωση κοινών παρεμβάσεων και στενή συνεργασία για να αποκρουστούν οι απόπειρες ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού (τάξη εναντίον τάξης), που είναι το προσφιλές όπλο κάθε εξουσίας.
Απαιτείται, προκειμένου να διαμορφωθεί μια σταθερή βάση συνεννόησης με την κοινωνία και τα υπόλοιπα κόμματα, η επεξεργασία ρεαλιστικού εναλλακτικού σχεδίου ώστε να μην είναι ευάλωτη η απεργία στην κατηγορία για συντεχνιασμό. Στις μεγάλες συγκρούσεις, εκτός από την αποφασιστικότητα και τον ηρωισμό των εμπλεκομένων, είναι απαραίτητο να υπάρχει στρατηγική απάντηση σε ό,τι αφορά το διακύβευμα. Αν περάσει η εντύπωση ότι η μία πλευρά δίνει μάχες χαρακωμάτων και η άλλη προτείνει λύσεις (έστω και επαχθείς), τότε η έκβαση της αναμέτρησης θα είναι αρνητική για τα συνδικάτα.
Η σωστή κλιμάκωση της δράσης είναι βασική προϋπόθεση για την επιτυχία μιας κινητοποίησης. Το ακροατήριο δεν είναι μόνο τα μέλη του κλάδου, αλλά ευρύτερα το σώμα των πολιτών. Κάθε βήμα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένο, επαρκώς αιτιολογημένο, να συσπειρώνει τους εργαζόμενους, να μην πολώνει την κοινωνία και να προκύπτει ως φυσιολογική αντίδραση στην αδιαλλαξία του αντιπάλου. Ξεκινώντας με την πιο προωθημένη μορφή πάλης, δίνεις την αίσθηση ότι αδιαφορείς για το επίπεδο πρόσληψης των μελών του συνδικάτου και ότι δεν ενδιαφέρεσαι για τη δημιουργία γέφυρας επικοινωνίας με τους εν δυνάμει συμμάχους σου. Επιπλέον, υπονομεύεις τις προσπάθειες μεσολάβησης, μένεις χωρίς οδό αξιοπρεπούς διαφυγής και οδηγείσαι σύντομα σε αδιέξοδο και μοιραία σε ηττοπαθείς συμβιβασμούς. Η λογική τού «όλα ή τίποτα», όποτε υιοθετήθηκε από το συνδικαλιστικό κίνημα, αποδείχθηκε καταστροφική.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων των ιδιοκτητών φορτηγών δεν ακολούθησαν κανέναν από τους παραπάνω κανόνες εμπλοκής. Μπήκαν σε μια μετωπική αντιπαράθεση χωρίς δεύτερη γραμμή άμυνας, υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους (προφανώς λόγω της επιτυχίας που είχαν ανάλογα εγχειρήματά τους στο παρελθόν), υποτίμησαν την κυβέρνηση, αδιαφόρησαν για τις επιπτώσεις που είχε η κινητοποίησή τους στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, δεν υπολόγισαν σωστά τα όρια αντοχής των μελών τους στις κατασταλτικές μεθόδους του κράτους, έμειναν ξεκρέμαστες, χωρίς ερείσματα, και υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν ατάκτως.
Η σύγκρουση με τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα έχει και εμφυλιοπολεμική διάσταση. Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι χώροι ελέγχονται από τα πράσινα συνδικάτα, στις ηγεσίες των οποίων βρίσκονται στελέχη που υποστήριξαν με φανατισμό τον Γ. Παπανδρέου στην εσωκομματική σύρραξη του 2007 για να μην περάσει το κόμμα στα χέρια της δεξιάς (;) πτέρυγας, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε ο εκλεκτός της διαπλοκής. Αυτά είναι τα καπρίτσια της ιστορίας...
pappas@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου