Αυτιστικός αυτοματισμός (15/3/2008)
Η μεθοδολογία είναι απλή (αν και το βάθος της είναι ιλιγγιώδες): ο πολίτης της αγοράς διασπάται σε παραγωγό και καταναλωτή αγαθών και υπηρεσιών που παρέχουν οι ιδιώτες ή το κράτος. Το συλλογικό του δικαίωμα στην απεργία και στη διεκδίκηση καλύτερου μισθού ή εργασιακών σχέσεων βρίσκεται σε μόνιμη αντίθεση με το ατομικό του δικαίωμα στην κατανάλωση. Πρόκειται περί ενός μικρού θαύματος, χάρη στο οποίο κάθε μορφής διαμαρτυρία εξοβελίζεται στον χώρο του αδιανόητου. Η απεργία στερεί τους καταναλωτές από αγαθά και υπηρεσίες. Η πορεία στον δρόμο παρεμποδίζει το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Η κατάληψη του εργοστασίου καταλύει το δικαίωμα στην ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου. Όλα μαζί κεφαλαιοποιούνται στη θολή έννοια του δημοσίου συμφέροντος, που προς το παρόν υπάρχει μόνο στη φαντασία όσων το επικαλούνται. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα δημόσιο συμφέρον. Σχεδόν ποτέ δεν υπήρξε. Υπάρχουν πολλά επιμέρους συμφέροντα που κατά κανόνα αντιτίθενται και συγκρούονται (σπανιότερα συγκλίνουν, αλλά μόνο συγκυριακά. Π.χ. πόλεμος. Αλλά πόλεμο -στην κυριολεξία- δεν έχουμε). Το αστείο είναι ότι η επίκληση -ομολογημένη ή ανομολόγητη- του «κοινωνικού αυτοματισμού» στην παρούσα συγκυρία της ασφαλιστικής κοσμογονίας και της απεργιακής θύελλας είναι απολύτως αδιανόητη. Γιατί, η εν εξελίξει απεργιακή σύγκρουση έχει στο επίκεντρο ένα πρόβλημα που αμβλύνει ακόμη και τις υπαρκτές αντιθέσεις ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα. Κανένα άλλο εγχείρημα ασφαλιστικής μεταρρύθμισης δεν ένωσε - αρνητικά- τόσες κοινωνικές κατηγορίες τα τελευταία χρόνια. Βιομηχανικούς εργάτες και ελεύθερους επαγγελματίες, υπαλλήλους και μικροεργοδότες, ρετιρέ και ισόγεια της μισθωτής εργασίας, νέες και παλιές γενιές ασφαλισμένων. Οι ρυθμίσεις του ασφαλιστικού νομοσχεδίου θίγουν -ίσως όχι ομοιόμορφα, όχι «δίκαια», αλλά πάντως σχεδόν καθολικά- την πλειοψηφία αυτών που υποτίθεται ότι θίγονται και κινδυνεύουν ως καταναλωτές κάθε φορά που πέφτουν οι διακόπτες της ΔΕΗ, που μαζεύονται σκουπίδια στους δρόμους, που ακινητοποιούνται τα μέσα μεταφοράς, που καθηλώνονται τα αεροπλάνα, που στραγγίζουν οι αντλίες πετρελαίου. Κι ακόμη περισσότερο, μεταφέρουν στο σύνολο της κοινωνίας μέσω της φορολογίας το πρόβλημα που δημιούργησαν στα ταμεία των ταμείων η αβελτηρία του κράτους, η πελατοκρατία των κομμάτων εξουσίας και η αεριτζίδικη εισφοροκλοπή της επιχειρηματικότητας αλά ελληνικά.
Αυτή η απρόβλεπτη συσπείρωση ετερόκλητων στρωμάτων μπορεί να προκαλέσει έναν «κοινωνικό αυτοματισμό» αντίστροφο απ’ αυτόν στον οποίο προσβλέπουν οι γαλάζιοι τεχνογνώστες. Όχι απαραίτητα απεργιακό, αλλά σε κάθε περίπτωση καταλυτικό για το ολότελα ρευστό κομματικό μας σύστημα, έστω κι αν εκδηλωθεί σε δεύτερο χρόνο, όταν το Μαξίμου θα καθεύδει ήσυχο στην τυπική νίκη του κατά την ψηφοφορία στη Βουλή. Και τότε, δεν θα αρκούν η βιομηχανία αγωγών κατά των απεργών, ούτε οι προσφυγές του κ. Μίχαλου, ούτε ο υπερβάλλων ζήλος της δικαστικής ηγεσίας να στριμώξει το συλλογικό δικαίωμα της απεργίας στον ελάχιστο χώρο που αφήνει η αγορά, η κατανάλωση και το «δημόσιο συμφέρον». Αυτά, άλλωστε, δεν είναι «κοινωνικός αυτοματισμός». Είναι πολιτικός, διατεταγμένος και κομματικός αυτοματισμός. Και εντέλει αυτιστικός.
http://www.kibi-blog.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου