Monday, May 19, 2008 - felnikos
Ο χαριτωμένος κ. Χατζηδάκης (17-05-2008)
Κάποιοι λένε ότι υπάρχει ένα όριο στην ξεφτίλα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι σωστό. Η ξεφτίλα είναι ξεφτίλα. Δεν μπορεί να είσαι ολίγον ή πολύ ξεφτιλισμένος, όπως δεν μπορεί να είσαι και ολίγον ή πολύ έγκυος. Ας μην προσπαθεί λοιπόν η κυβέρνηση και ο κατά τα άλλα χαριτωμένος υπουργός Μεταφορών να μας πείσουν ότι δεν ξεβρακώθηκαν από τους βυτιοφορείς και τους φορτηγατζήδες. Ο εκβιασμός τους πέρασε. Και δεν ήταν εκβιασμός στην κυβέρνηση, αλλά στην κοινωνία. Μια χούφτα, μια κάστα ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσεως μας ταλαιπώρησαν αφόρητα για πολλές μέρες. Δεν ήταν εργαζόμενοι αυτοί που απήργησαν, ήταν κάποια σωματεία ενός κλειστού επαγγέλματος που απαίτησαν από την κυβέρνηση χαριστικές ρυθμίσεις, στη βάση τους παράνομες και παράλογες. Και η κυβέρνηση, αντί να τους τιμωρήσει, αντί να τους συντρίψει, αντί να τους τσακίσει, υποχώρησε και ενέδωσε στις αξιώσεις τους. Και διάλεξε τον χειρότερο τρόπο να το κάνει. Τους έδωσε το ελεύθερο να κυκλοφορούν την Παρασκευή, μέσα στα τούνελ όλες τις μέρες και μια ώρα νωρίτερα, απ’ ό,τι σήμερα, την Κυριακή στις εθνικές οδούς από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο. Αντάλλαξε την ασφάλεια των πολιτών με τις αυξήσεις στα κόμιστρα. Τους πρόσφερε βορά τη ζωή μας για να λύσουν την απεργία τους. Ανάμεσα στον θάνατο και τα χρήματα, προτίμησε τον θάνατο. Γιατί αυτό που έκανε όντως ισοδυναμεί με θάνατο πολλών συνανθρώπων μας τις Παρασκευές, όταν έχουμε τις μεγάλες εξόδους στις εθνικές οδούς.
Περισσότερα ή ολόκληρο το κείμενο: http://felnikos.blogspot.com/
Ο χαριτωμένος κ. Χατζηδάκης (17-05-2008)
Κάποιοι λένε ότι υπάρχει ένα όριο στην ξεφτίλα. Δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι σωστό. Η ξεφτίλα είναι ξεφτίλα. Δεν μπορεί να είσαι ολίγον ή πολύ ξεφτιλισμένος, όπως δεν μπορεί να είσαι και ολίγον ή πολύ έγκυος. Ας μην προσπαθεί λοιπόν η κυβέρνηση και ο κατά τα άλλα χαριτωμένος υπουργός Μεταφορών να μας πείσουν ότι δεν ξεβρακώθηκαν από τους βυτιοφορείς και τους φορτηγατζήδες. Ο εκβιασμός τους πέρασε. Και δεν ήταν εκβιασμός στην κυβέρνηση, αλλά στην κοινωνία. Μια χούφτα, μια κάστα ιδιοκτητών φορτηγών δημοσίας χρήσεως μας ταλαιπώρησαν αφόρητα για πολλές μέρες. Δεν ήταν εργαζόμενοι αυτοί που απήργησαν, ήταν κάποια σωματεία ενός κλειστού επαγγέλματος που απαίτησαν από την κυβέρνηση χαριστικές ρυθμίσεις, στη βάση τους παράνομες και παράλογες. Και η κυβέρνηση, αντί να τους τιμωρήσει, αντί να τους συντρίψει, αντί να τους τσακίσει, υποχώρησε και ενέδωσε στις αξιώσεις τους. Και διάλεξε τον χειρότερο τρόπο να το κάνει. Τους έδωσε το ελεύθερο να κυκλοφορούν την Παρασκευή, μέσα στα τούνελ όλες τις μέρες και μια ώρα νωρίτερα, απ’ ό,τι σήμερα, την Κυριακή στις εθνικές οδούς από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο. Αντάλλαξε την ασφάλεια των πολιτών με τις αυξήσεις στα κόμιστρα. Τους πρόσφερε βορά τη ζωή μας για να λύσουν την απεργία τους. Ανάμεσα στον θάνατο και τα χρήματα, προτίμησε τον θάνατο. Γιατί αυτό που έκανε όντως ισοδυναμεί με θάνατο πολλών συνανθρώπων μας τις Παρασκευές, όταν έχουμε τις μεγάλες εξόδους στις εθνικές οδούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου