«Αντί για τη μητέρα μας, σκοτώνουμε την Αθήνα»
Αννα Ποταμιάνου
(Αποσπάσματα)
Η ιαχή «να καεί, να καεί...» των διαδηλωτών στις 5/5 υποδηλώνει μια τάση απόρριψης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;
«Πιστεύετε ότι ξέρουμε σήμερα τι ακριβώς είναι η δημοκρατία; Θα έλεγα ότι δεν την έχουμε σκεφτεί αρκετά τη δημοκρατία. Το "κρατεί ο δήμος", που ήταν η αρχή της ιστορίας, σημαίνει ότι οι πολίτες τότε είχαν δυνατότητα συμμετοχής στα τεκταινόμενα και η κρίση τους δεν περιοριζόταν στο να ψηφίσουν ένα κόμμα και από εκεί πέρα να αφήνουν το κόμμα να πορευθεί όπως νομίζει. Η συμμετοχή στα πολιτικώς δρώμενα ήταν μια συμμετοχή που βασιζόταν σε προετοιμασία και προπαντός σε σκέψη εν σχέσει με όσα εκάστοτε διαδραματίζονται. Αυτήν τη σκέψη για τη δημοκρατία δεν τη βλέπω στην Ελλάδα. Νομίζω ότι υπάρχει σήμερα μια παρεξήγηση βασικών εννοιών - τι είναι ευθύνη, τι σημαίνει ελευθερία του λόγου, τι σημαίνει ετερότητα. Τι σημαίνει δρω και κινούμαι κυρίως με όσα είναι οικεία με μένα. Εχουμε σκεφθεί τι σημαίνει ετερότητα μέσα μας και έξω; Πώς κινείται το ασυνείδητο, παραδείγματος χάριν».
Πρόκειται για έλλειμμα παιδείας;
«Ναι, αλλά όχι μόνο. Οι Ελληνες είμαστε άνθρωποι αρκετά εξωστρεφείς και δεν νομίζω ότι δίνουμε προσοχή στο ξεδίπλωμα εσωτερικών διαδικασιών και στη σκέψη μας ως έναν μοχλό που μπορεί να ενεργοποιηθεί για να φανερώσει τι απαιτήσεις εγείρει μέσα μας κάθε ζήτημα ή με ποιον τρόπο μπορούν να επιτευχθούν στόχοι. Φτιάξαμε ένα κράτος που βασίστηκε κυρίως στην ελπίδα ότι θα εξακολουθήσουν οι Ελληνες να είναι λαός προνομιακός. Οτι οι ξένοι πρέπει να μας βοηθήσουν. Οτι οι φίλοι μας πρέπει να μας είναι πιστοί. Το πώς διαμορφώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις, ποιες σκοπιμότητες παίζουν ρόλο σε αυτή τη διαμόρφωση και στη δική μας ψυχική οργάνωση, προκειμένου να αναπτύξουμε δημιουργικό λόγο, αυτά δεν νομίζω ότι έγιναν ποτέ αντικείμενο προσοχής μας».
Δηλαδή δεν έχουμε σκεφθεί ούτε πάνω στην Ιστορία μας;
«Θα έλεγα, ουσιαστικά, πολύ λίγο. Αισθάνεστε ότι οι Ελληνες σεβόμαστε την Ιστορία μας; Οτι εντασσόμαστε σε μια ιστορική συνέχεια; Μα εδώ κάθε νέα εξουσία ξεκινάει τα πάντα από την αρχή. Λες και όλα τα προηγούμενα πρέπει να καταργηθούν. Διάλογος δεν γίνεται χωρίς επίθεση και με στόχο τη συντριβή του άλλου. Πρόταση δεν ακούγεται χωρίς να συνοδεύεται από αναφορά στα "κακώς πραχθέντα" από τον άλλον. Λες και δεν μπορεί να γίνει διάλογος παρά μόνον εάν συντρίψω τον άλλον. Οσο για τις ιστορικές μας διαδρομές, βρισκόμαστε συνήθως σε ρήξη με το τι έκαναν οι προγενέστεροι. Ακόμα και τα ονόματα των δρόμων αλλάζουμε. Πάρτε το παράδειγμα της "βασιλευομένης". Πολλά μπορεί κανείς να καταλογίσει στην περίοδο εκείνη. Ομως υπήρξε μέρος του παρελθόντος μας. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε ανάθεμα σε περίοδο της Ιστορίας μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν αρνούμαστε να δεχτούμε ένα μέρος μιας πραγματικότητας την οποία έζησε ο τόπος , η κρίση μας και οι θέσεις μας στρεβλώνονται;».
Καλλιεργούμε πάντως λατρεία προς άλλες περιόδους του παρελθόντος μας, όπως είναι η κλασική αρχαιότητα.
«Δεν ισχύει αυτό που λέτε. Λίγοι ξέρουν σήμερα π.χ. τον "Λάχη" του Πλάτωνα. Ο "Λάχης" είναι υποδειγματικός διάλογος ως προς αυτό που ονομάζω τον "λόγον διδόναι" -το να μπορεί κανείς να έχει έναν λόγο που να είναι μαρτυρία για το πώς υπάρχω, τι θέλω, πού πάω. Θα μου πείτε ότι κάποιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι τον ξέρουν. Εγώ μιλάω για τους πολλούς, για τον κόσμο. Υπάρχει μικρή επικοινωνία με το παρελθόν μας».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ katoiko@enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου