Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Οι Αννούλες
Συχνά λέμε πως για τις γυναίκες η αγορά εργασίας είναι σκληρή.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Αυτή των ιδιότυπα ευνοημένων γυναικών που «χαλάνε την πιάτσα». Από το http://tistrellis.pblogs.gr :
«Η Αννούλα γεννήθηκε σε κάποιο χωριό της Ελλάδας. Το όνειρό της, τότε, ήταν να φύγει από την κλειστή κοινωνία του χωριού της και να 'ρθει στην πόλη.
Η Αννούλα κατάφερε να έρθει στην πόλη. Το όνειρό της ήταν να διοριστεί κάποια στιγμή στο Δημόσιο, γι' αυτό πάντα πήγαινε να ψηφίσει στο χωριό της, που την ήξεραν και τους ήξερε.
Η Αννούλα έπιασε δουλειά σε μια ιδιωτική εταιρεία.
Εκανε τους πάντες να τη συμπαθήσουν, γιατί ήταν γλυκιά κι ευγενική. Ποτέ της δεν ανέλαβε ευθύνη, πάντα κάποιος άλλος έκανε το λάθος, ακόμα κι αν το λάθος που είχε κάνει ήταν να μην της εξηγήσει σωστά το τι έπρεπε να γίνει. Η Αννούλα δεν έφταιγε ποτέ.
Η Αννούλα, μόνη της στην Αθήνα, έπαιρνε πάντα άδειες τα τριήμερα, δεν δούλευε ποτέ απογευματινή πριν από τις αργίες, γιατί έπρεπε να πάει στο χωριό να δει τους γονείς της. Η Αννούλα απέκτησε ένα δεύτερο όνειρο. Να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.
Η Αννούλα παντρεύτηκε. Εκανε αμέσως και δύο παιδιά, την ίδια στιγμή που στην επιχείρηση τη διόριζαν προϊσταμένη. Η Αννούλα είχε πια μυαλό μονάχα για τα παιδιά της. Ελειπε συχνά από τη δουλειά, γιατί τα παιδιά ήταν άρρωστα ή δεν είχε πού να τα αφήσει, ή απλώς γκρίνιαζαν το πρωί που ξεκινούσε για να φύγει. Κι εξακολουθούσε να μην έχει ευθύνη. Η Αννούλα δεν το 'ξερε, η Αννούλα έλειπε, η Αννούλα είχε άρρωστα τα παιδιά. Και πάντα είχε προτεραιότητα στις άδειες, γιατί είχε δύο μωρά παιδιά και κανέναν για να τη βοηθήσει.
(...) Το όνειρο της Αννούλας για διορισμό στο Δημόσιο ξέφτισε, αλλά τώρα δεν την πολυνοιάζει πια. Εχει τη θεσούλα της στην εταιρεία και φροντίζει να τη διατηρήσει. Με το να 'ναι πάντα δεκτική κι ευγενική, να μη λέει ποτέ κακή κουβέντα για κανέναν όταν ξέρει ότι την ακούν, ανοίγοντας κρυφά τον λάκκο οποιουδήποτε μπορεί να υπονομεύσει τη σιγουριά της. Οταν της κάνουν παρατήρηση, η Αννούλα κλαίει. Και όλοι κάνουν τη δουλειά και αναλαμβάνουν τις ευθύνες της, γιατί πάντα καταφέρνει να σε κάνει να τη λυπηθείς. Είναι γύρω μας οι Αννούλες. Δουλεύουμε μαζί τους.
Και μερικές από μας είμαστε τόσο σκύλες, που κάποια μέρα θα τις δαγκώσουμε...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου